Οι τελευταίες «25 μέρες» του κ. Μητσοτάκη

Βέβαια, το κόμμα του Μπαλτάκου και ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΛΑΟΣ δεν είχε πολλά «αντιναζιστικά» επιχειρήματα, ενώ ήδη τα στελέχη του (λ.χ. Αθανασίου) δίνουν δημοκρατικά συγχωροχάρτια ακόμα και στον πρόθυμο αντικαταστάτη του Κασιδιάρη, τον Κανελλόπουλο.

Ομως, και τα επιχειρήματα που προβάλλει ο κ. Μητσοτάκης για την περίπτωση Βαρουφάκη είναι ανάλογης σοβαρότητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε, τις προάλλες, ότι οι σχέσεις του με τον κ. Βαρουφάκη «δεν είναι στο καλύτερο δυνατό σημείο από το 2015». Και εξήγησε ότι «με τον άνθρωπο που ηχογραφούσε τις συνομιλίες μας και, την ώρα που εμείς δεινοπαθούσαμε να σώσουμε τη χώρα, αυτός κοίταζε να βγάλει ένα βιβλίο και μια ταινία για να κάνει ήρωα τον εαυτό του και να κρεμάσει τους τότε συντρόφους του ως προδότες, δεν μπορεί να υπάρξει μια σχέση εμπιστοσύνης» («ΑΝΤ1», 4.5.2013).

Το ενδιαφέρον με τον κ. Βαρουφάκη είναι ότι έχει δημοσιοποιήσει ο ίδιος πολύ αναλυτικά τις σκέψεις του για την περίοδο που συνεργάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και, μάλιστα, έχει επιλέξει να το κάνει γράφοντας ένα… σενάριο για την ταινία που του πρότεινε ο Κώστας Γαβράς («Ανίκητοι Ηττημένοι», εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2017, βλ. και «Το Μνημόνιο Βαρουφάκη - Γαβρά», «Εφ.Συν.» 13.10.2019 https://tinyurl.com/2gkc7h64).

Σ’ αυτό, λοιπόν, το βιβλίο μπορεί καθένας να αντιληφθεί για ποιο λόγο τα πολιτικά και ιδεολογικά ανοίγματα του κ. Βαρουφάκη (όχι το 2014, αλλά το 2017) κίνησαν το ενδιαφέρον του κ. Μητσοτάκη. Εξηγούμαι.

Πέρα από την προφανή διαπίστωση που ξεχειλίζει σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του, ότι δηλαδή γι’ αυτόν η άσκηση πολιτικής είναι ζήτημα επιλογών μιας προσωπικότητας και όχι μιας συλλογικότητας, όπως απαιτείται στην Αριστερά, ο αναγνώστης ξαφνιάζεται με όσα ομολογεί ο ίδιος για την πολιτική του δράση:

● Ο μοναδικός πολιτικός που του συμπαραστέκεται είναι ο Αντώνης Σαμαράς: «Ενα βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο Αντώνης Σαμαράς: “Δεν έχουμε γνωριστεί, κ. Βαρουφάκη”, είπε, “αλλά σας είδα προ ολίγου στην ΕΡΤ κι ένιωσα την ανάγκη να σας τηλεφωνήσω. Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που συγκινήθηκα τόσο πολύ από κάτι που άκουσα να λέει κάποιος στην τηλεόραση. Σας ευχαριστώ για τη στάση σας”» (σ. 87).

● Την ίδια περίοδο (2010-2011), ξεκαθαρίζει ότι διαφωνούσε με το ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου Παπανδρέου, ενώ «με τους νεοδημοκράτες η συνεννόηση ήταν ευκολότερη» (σ. 88). Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ως πρώτη ανάμειξή του στην εφαρμοσμένη πολιτική αναφέρει τη συμμετοχή του «στην εκπόνηση του οικονομικού προγράμματος, με το οποίο το ΠΑΣΟΚ επί Παπανδρέου είχε κατέβει στις εκλογές του 2014, μαζί με τον φίλο μου Αλέκο Παπαδόπουλο» (σ. 74).

● Δεν ενοχλείται που ο φίλος του «ήταν εχθρικά διακείμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ» (σ. 199-200). Αλλά έναν χρόνο προτού γράψει το βιβλίο του ο κ. Βαρουφάκης, ο φίλος του ο κ. Παπαδόπουλος ίδρυσε κόμμα με τον Χάρη Θεοχάρη, ήδη απερχόμενο υπουργό Τουρισμού του κ. Μητσοτάκη. Δεν το είχε μάθει αυτό ο κ. Βαρουφάκης;

● Σε όλο του το βιβλίο, ο κ. Βαρουφάκης στρέφεται κατά του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει το πρόγραμμα του κόμματος που υποτίθεται ότι θα ακολουθούσε («ο μόνος τρόπος να ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αν κατάφερνα να μη διαβάσω το οικονομικό του πρόγραμμα», σ. 121), κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα ότι έπαιρνε υπόψη του τις απόψεις των συντρόφων του μέσα στο κόμμα (σ. 117).

● Αντίθετα από τη σημερινή υποτίθεται «ανένδοτη» στάση, παραδέχεται ότι, κατά τις συναντήσεις του με την τρόικα χρησιμοποιούσε επιχειρήματα που «υπερέβαιναν τους διαχωρισμούς ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά» (σ. 91).

● Αντίθετα με τη σημερινή του άρνηση για κάθε ιδέα συμμαχικής κυβέρνησης, στο βιβλίο γράφει ότι μόνος του θα ένωνε όλα τα κόμματα! «Ο καλύτερος τρόπος για να συνεισφέρω στο συλλογικό καλό ήταν να διατηρώ τις επαφές που είχα δημιουργήσει με πολιτικούς από διάφορα κόμματα και να προσπαθώ να γεφυρώνω τα χάσματα μεταξύ των κομμάτων» (σ. 95).

● Με ειλικρίνεια που εντυπωσιάζει, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στην πολιτική και προσωπική του φιλία με τον λόρδο Νόρμαν Λάμοντ, υπουργό Οικονομικών στις κυβερνήσεις Θάτσερ και Μέιτζορ: «Ανακαλύψαμε ότι συμφωνούσαμε σχεδόν στα πάντα» (σ. 81). Οταν, μάλιστα, βρέθηκε στην κυβέρνηση, κάλεσε τον Λάμοντ ως σύμβουλό του (σ. 209-210) και δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη σημασία που είχε για τη μνημονιακή Ελλάδα και την κυβέρνησή μας η ύπαρξη κορυφαίων θατσερικών και νεοφιλελεύθερων που συμφωνούσαν μαζί μας» (σ. 83).

● Με ενθουσιασμό προβάλλει την «ενθουσιώδη έγκριση» των προτάσεών του από το Ινστιτούτο Ανταμ Σμιθ, «του think tank που ιδρύθηκε το 1977 και άνοιξε τον δρόμο για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ» (σ. 327-328).

Αυτά, καθώς φαίνεται, διάβασε κι ο κ. Μητσοτάκης και νόμισε ότι πρέπει να προβάλει τον όψιμο ομοϊδεάτη του. Φυσικά, κάνει λάθος. Ο κ. Βαρουφάκης δεν λέει πουθενά ότι πείστηκε από τους νεοφιλελεύθερους. Υποστηρίζει ότι εκείνος τους έπεισε. Λέτε να έχει πείσει και τον νεοφιλελεύθερο κ. Μητσοτάκη;