Ανίατα σύνδρομα

Αυταπάτη είναι η πολιτική, δεν βαριέσαι! Ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις τον αγώνα ενάντια στο φαύλο παρελθόν και πριν αλέκτορα φωνήσαι, μετατρέπεσαι στη χειρότερη εκδοχή του. Αναγνωρίζω στον ΘΑλέξη ότι αναφέρθηκε πρώτος και με ντομπροσύνη στις σχετικές ψευδαισθήσεις, τη διαβολική βουλιμία των οποίων εξέθρεψε αφειδώς, ώσπου θέριεψαν οι ανεχόρταγες και τον κατάπιαν αμάσητο. Τι τα θες! Η εξουσία μοιάζει με την πρέζα. Σε εθίζει στους θώκους και δεν ξεκαρφώνεσαι ούτε με δραπανοκατσάβιδο Μπλακεντέκερ. Ξεμυαλίστρα! Σου τάζει πως θα σ' ανεβάσει σε ολύμπιες κορυφές και δεν παίρνεις χαμπάρι πότε σε ρίχνει στα Τάρταρα.

Λυπηρό παράδειγμα ο καημένος ο Πάνος. Την Κυριακή ψήφισε εφτάμισι χιλιάδες σελίδες οδυνηρών μέτρων αδιάβαστες και την Τρίτη τα κατήγγειλε απ' της Σύρας τις ανηφοριές ως εγκληματικά και αντισυνταγματικά. Παρακάμπτοντας την κραυγαλέα αντίφαση, συνηγόρησαν υπέρ του κοτζάμ πρόεδρος του Κοινοβουλίου, βουλευτές της Δωδεκανήσου, ακόμα και συνταγματολόγος ευρωβουλευτής. Η συγκεκριμένη μορφή αυταπάτης ονομάζεται στην ψυχιατρική «σύνδρομο του διπλού υποκειμένου». Τα πάσχοντα άτομα νομίζουν ότι διαθέτουν σωσίες, οι οποίοι τους κλέβουν την εμφάνιση για να πράξουν τα εντελώς αντίθετα απ' ό,τι θα ήθελαν οι ίδιοι.

Ωθούνται δηλαδή από εθελοτυφλία στην άρνηση των αποφάσεών τους, επιμένοντας να τις χρεώνουν στους αντιπάλους τους, πιθανόν από ντροπή γιατί κατάντησαν όμοιοι. Η Αννα Βαγενά, ίσως από επαγγελματική διαστροφή, έχει αναπτύξει το σύνδρομο «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Πήρε το όνομά του από το γνωστό έργο και αφορά ασθενείς με διαταραγμένη την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, που ταξιδεύουν με ευκολία στις ιστορικές εποχές και αντιλαμβάνονται τα αντικείμενα και τα γεγονότα είτε μικρότερα είτε μεγαλύτερα απ' το πραγματικό τους μέγεθος. Βλέπει, φέρ' ειπείν, λιλιπούτειο το Υπερταμείο και τα ενενήντα εννέα έτη της διάρκειάς του όσο χρειάζεται να πιεις έναν καφέ.

Συγκρίνει, παραμονές της Αλώσεως, τα επιτεύγματα της κυβέρνησης με την περίοδο της Τουρκοκρατίας και καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι οι Ελληνες άντεξαν τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, δεν θα κωλώσουν τώρα μπροστά σε μια ασήμαντη αξιολόγηση. Πολιτικά παρουσιάζει το σύνδρομο της υποτέλειας, όπως εκατοντάδες συνάδελφοί της, προσκείμενοι σε όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις από το 2010 και εντεύθεν. Κρύβουν, πά' να πει, κάτω απ' το χαλί την τυφλή υποταγή τους στους ξένους αρμοστές και ως αμετανόητοι γραικύλοι προσπαθούν να φορέσουν στην καταισχύνη τους αστραφτερή πανοπλία.

Η κουστωδία των πρωθυπουργών που μας βυθίζει στην κινούμενη άμμο των Μνημονίων τα δίνει όλα για τη δόση και μόλις την πάρει, το γιορτάζει δεόντως με πανομοιότυπες τυμπανοκρουσίες: «Χαιρετίζουμε την πολιτική σταθερότητα, ταρατατζούμ», «ανασαίνει επιτέλους η αγορά, αλληλούια», «έρχεται η ανάπτυξη, φανφαρονισμοί», «εκτυφλωτικό φως στο βάθος του τούνελ, ωσαννά εν τοις υψίστοις». Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ψάξουν τι έλεγαν οι προηγούμενοι, ώστε να πουν κάτι αλλιώτικο, βρε αδελφέ, κάτι πιο φρέσκο. Κατατρύχονται, θαρρείς, από το σύνδρομο «Folie a deux», όπερ ερμηνεύεται «τρέλα που κατανέμεται στα δύο» ή «διαμοιρασμένη ψυχωτική διαταραχή» επί το επιστημονικότερον. Προσβάλλει άτομα που μοιράζονται την ίδια αυταπάτη, όπως η εθνική κυριαρχία και τέτοια σαχλά.