Τρόμαξε τόσο σαν είδε την ανάστροφή του εικόνα

ΟΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΙ των Διχασμένων Πολιτειών, Αφροαμερικανοί, Πορτορικάνοι, λογής λογής ευάλωτοι, αλλά και οι γυναίκες και οι νέοι, μετέτρεψαν με την ψήφο τους σε θρίαμβο την προδιαγραφόμενη ασθενική νίκη του Τραμπ. Χαρακίρι της πληθυντικής [sic!] Αριστεράς, που αφήνει ανενόχλητη την Ακροδεξιά να απευθύνεται στο υποτιθέμενο άλλοτε προνομιακό της κοινωνικό ακροατήριο. Σημεία και τέρατα των σκοτεινών μας καιρών.

ΣΤΗΝ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ, απεναντίας, η τραγωδία βιώνεται ως φάρσα. Η εγχώρια γιαλαντζί εκδοχή της Αριστεράς, κατά Κουμουνδούρου μεριά, αδυνατεί να αντιγράψει τον μεσαιωνικό κώδικα τιμής των Σαμουράι, καθότι οι εσωτερικές της συγκρούσεις σοβούν μέσα σε φράξιες και έξω από αρχές. Θηριώδη «εγώ» ουτιδανών και απρόσωπων εκπροσώπων σφάζονται για τις καρέκλες, τους τίτλους και τις σφραγίδες· την κατάληψη της εξουσίας στο κομματικό «μαντρί» που συρρικνώνεται διαρκώς, πολυδιασπασμένο σε αμελητέα, ελλείψει αιγοπροβάτων, ποιμνιοστάσια. Το λαβυρινθώδες τροπικό, αλλά ουδόλως παρθένο, δάσος των ακατάληπτων αρκτικόλεξων που συνθέτουν την ανθρωπογεωγραφία του απανταχού κομμουνιστικού κινήματος πιστοποιεί του λόγου το αληθές.

ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ έναν χρόνο τώρα γελοιοποιώντας στο έπακρο εαυτούς και αλλήλους. Θυμίζουν τους «Ιδανικούς αυτόχειρες» του Καρυωτάκη ή ακόμα χειρότερα την αναξιοπαθούσα πρωταγωνίστρια της ταινίας «Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές», που κρεμιέται στην αλυσίδα του λουτρού και, αντί να πεθάνει, καταφέρνει απλώς να τραβήξει το καζανάκι. Μια απ’ τις πράξεις του (μελο)δράματος, δυστυχώς όχι η τελευταία, παίζεται τούτες τις μέρες. Ο οπισθόβουλος αυτοεξευτελισμός τους κρύβει πολλά επιπλέον σπαρταριστά επεισόδια.

ΚΑΤΑΛΑΓΗ ΣΤΗ ΖΟΦΕΡΗ πραγματικότητα προσφέρει πρωτίστως η ποίηση, εν προκειμένω της πολυτάλαντης, πολυβραβευμένης και πολυμεταφρασμένης Μελισσάνθης. Η κατά κόσμον Ηβη Κούγια-Σκανδαλάκη θεωρήθηκε γυναίκα-θαύμα του ποιητικού γίγνεσθαι της δεκαετίας του 1930. Γνωστή για τον πνευματικό έρωτά της με τον ιδιοφυή και πρόωρα χαμένο Γιώργο Σαραντάρη, έγραφε ώς τον θάνατό της, σαν σήμερα το 1990. Ιδού δεινόν δείγμα της γραφίδος της:

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ Κανείς δεν ξέρει την αληθινή ιστορία του Νάρκισσου./ Ονειρευόταν την ομορφιά/ κι έσκυβε πάνω απ’ το νερό/ να την γνωρίσει στο πρόσωπό του./ Εβλεπε φύλλα κι ανταύγειες/ έναν ανάστροφο, υδάτινο ουρανό/ σκιές και λάμψεις απατηλές/ κι ονειρευόταν πάντα./ Κάποτε τρόμαξε τόσο/ σαν είδε την ανάστροφή του εικόνα/ – μέσα σε κύκλο κλειστό/ βλέμμα ακίνητο, παγωμένο/ στο θάνατο δοσμένο, πρόσωπο/ παραμορφωμένο, φαγωμένο από τη σήψη./ Τον λύγισε τόσο βαθιά η απελπισία/ που πνίγηκε μες στο νερό./ Σαν φάνηκε το απελπισμένο πρόσωπό του/ στο θάνατο ήτανε πράγματι ωραίο/ αλλιώτικα ζωντανό./ Γιατί όπως στα όνειρα και στους μύθους/ όλα μπορεί να κρύβουν μια διπλή σημασία/ –κι ο θάνατος να σημαίνει ζωή–./ Μες στην ψυχή μας, όπως στην ψυχή του κόσμου,/ όλα καθρεφτίζονται ανάστροφα/ καθώς το δέντρο στο ποτάμι.

ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ Σ’ αγνώστους ουρανούς οδεύουμε τυφλοί.../ Κάθε μας πράξη ανθρώπινη πώς ν’ ακτινοβολεί στο άπειρο;/ Τι προέκταση να παίρνει και τι σχήμα,/ πέφτοντας ο ίσκιος μας, πέρα από το μνήμα;

ΕΞΙΛΕΩΣΗ Κάθε φορά που αμάρταινα μισάνοιγε μια πόρτα/ κι οι άγγελοι που δεν μ’ είχαν βρει στην αρετή μου ωραία/ των ανθινών τους έγερναν ψυχών τον αμφορέα/ κάθε φορά που αμάρταινα λες κι άνοιγε μια πόρτα/ και στάζανε των οικτιρμών τα δάκρυα μες στα χόρτα./ Μ’ από τα ουράνια αν μ’ έδιωχνε της τύψης μου η ρομφαία/ κάθε φορά που αμάρταινα μισάνοιγε μια πόρτα/ με βλέπαν οι άνθρωποι άσχημη κι οι άγγελοι, μόνο, ωραία.