Ψήφος αποδοκιμασίας μέσω της πεπτικής οδού

Επιτέλους, οι επίδοξοι μνηστήρες της Βουλής απευθύνονται στον λαό, χρησιμοποιώντας τον αδιάψευστο κώδικα της αληθογνωσίας· αποκαλούν τουτέστιν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, διαλέγουν υψηλά ιδανικά απ’ το απάνω ράφι, γονιμοποιούν τη στέρφα γη και τα πετρώδη εδάφη, ορθώνουν το μπόι τους μπρος στην υποκρισία φωνάζοντας νισάφι, ανδρών ειλικρινών σπορά μυριάδες τάφοι. Γίνομαι σαφέστερος επισημαίνοντας πως ιδίως οι κεφαλές κάθε κομματικής φυλής αποφάσισαν να διαρρήξουν διά παντός τις όποιες επιπόλαιες σχέσεις τους ακόμα και με τα αθώα, τα κατά συνθήκην ούτως ειπείν, ψεματάκια και μιλούν τη γλώσσα της χειροπιαστής, εξόφθαλμης, αδιαμφισβήτητης, ολόγυμνης αλήθειας. Από σήμερα και μόνο για σήμερα.

Θα μπορούσε να ’χω πάθει παράκρουση, σπεύδετε ήδη να μου καταλογίσετε οι περισσότεροι. Προτού βιαστείτε να με σταυρώσετε, ωστόσο, σας προτρέπω να ρίξετε ένα βλέφαρο στον τοίχο της κουζίνας ή στο ρολόι του σαλονιού, στην τζαμαρία του κινητού εν ανάγκη –κάπου τέλος πάντων σε χαρτί ή οθόνη θα υπάρχει ημερολόγιο– για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι πως έξω ξημέρωσε Πρωταπριλιά, τα προαιώνια παραπλανητικά κάτοπτρα της οποίας αντανακλούν οπωσούν αντεστραμμένη την πραγματικότητα. Τη μέρα κατά την οποία, λοιπόν, απαξάπαντες επιβάλλεται εθιμικώ δικαίω να αραδιάζουμε μπουρδολογίες και ψεύδη, οι πολιτικοί μας πιθανόν να περνούσαν απαρατήρητοι.

Ιδεοψυχαναγκαστικά προσκολλημένοι στο καθημερινό τους αλισβερίσι, μολαταύτα, με τα κίβδηλα αφηγήματα και τα νόθα μυθεύματα που μας τσαμπουνάνε επί τριακόσια εξήντα τέσσερα συναπτά εικοσιτετράωρα εκάστου έτους, στερούνται τη στοιχειώδη φαντασία να ξεστομίσουν έστω μισή αλήθεια πρωταπριλιάτικα, μπας και μπει καλά ο μήνας βρε αδερφέ, να λουλουδιάσει σάμπως η άνοιξη, αφού έτσι κι αλλιώς ουδείς πρόκειται να τους πιστέψει. Ελαχε φέτος να συμπέσει σχεδόν η αναγγελία των εκλογών με την Πρωταπριλιά, απασφάλισαν εντελώς και ποιος τους πιάνει. Οι ως άνω γαμπροί, πά’ να πει, εποφθαλμιούν την κατάκτηση της πολύφερνης καρέκλας του Κοινοβουλίου, για να ’χει ο μήνας εννιά από την πρώτη ίσαμε τις τριάντα, κρυφογλυκοκοιτάζοντας την κουμπάρα –την κάλπη, ντε!– και τους τρέχουνε τα σάλια σαν τα σκυλιά του Παβλόφ. Αφησαν εποχή τα πειράματα του Ρώσου νομπελίστα, φυσιολόγου και γιατρού Ιβάν Πετρόβιτς, άτινα χρηματοδοτούνταν αδρά τόσο από τον τσάρο όσο και από το σταλινικό καθεστώς.

Μέσω της πεπτικής οδού κατόρθωσε να επηρεάσει το νευροφυτικό σύστημα, εξελίσσοντας την ιδέα των εξαρτημένων ανακλαστικών, στην οποία βασίστηκε αργότερα η συμπεριφορική θεωρία της ψυχολογίας, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στην ψυχιατρική και εσχάτως στην εφαρμοσμένη επικοινωνία και στις ανάρμοστες εκφάνσεις της πολιτικής. Ιδού πώς: Παρατήρησε ότι τα σκυλιά του γείτονα πάθαιναν ακατάσχετη σιελόρροια, ακούγοντας τα βήματα του αφεντικού τους την καθιερωμένη ώρα που τους πήγαινε φαγητό.

Οι σκύλοι, που φρόντισε να αποκτήσει το επόμενο διάστημα ο ίδιος, άκουγαν μονίμως να χτυπά ένα καμπανάκι λίγες στιγμές προτού τους ανταμείψει με κόκαλα ή ξηρά τροφή από το πετ σοπ της συνοικίας του. Μια, δυο, τρεις, δεν ήθελε και πολύ. Τα ανυποψίαστα ζωντανά έκαναν αηδία τον κόσμο με τα σάλια ακόμα και όταν ο διαπεραστικός ήχος της καμπάνας δεν συνοδευόταν από λαχταριστές λιχουδιές. Κάπως έτσι και οι εθνοπατέρες μας· ακούνε κάλπη και παθαίνουν ντελίριο. Το δράμα εντοπίζεται στη διαπίστωση πως βαράνε τον ζουρνά, για να αναφερθώ στο όργανο-σύμβολο αλλοτινής προεκλογικής περιόδου, και η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων χορεύει στον χαβά τους όπως τα κοκόρια στο ταψί. Σε μια χώρα που η Πρωταπριλιά διαρκεί ολόκληρο τον χρόνο, δεν έχω παρά να ευχηθώ καλό μήνα.