Η αριθμητική των αμετανόητων και των ανόητων

Την επαύριο του δυστυχήματος στα Τέμπη κι ενώ η κοινή γνώμη προσπαθούσε συγκλονισμένη να συνειδητοποιήσει σε απευθείας σύνδεση το μέγεθος της τραγωδίας, εμφανίστηκαν ένας ένας στο γυαλί πλάι στις καμένες λαμαρίνες οι πολιτικοί μας ταγοί με το πένθιμο κοστούμι της συντριβής που ταίριαζε στην περίσταση, εκπέμποντας μηνύματα ομοψυχίας και καταλλαγής. Θα ’λεγε κανείς ότι η εκατόμβη των παιδιών μας, που κείτονταν απανθρακωμένα στις ράγες, τους έβαλε επιτέλους μυαλό· τους έκανε να καταλάβουν, έστω και την ύστατη μαύρη ώρα, πως «κυβερνώ» δεν σημαίνει μόνο νέμομαι την εξουσία ως λάφυρο, αλλά προσφέρω παρεμπιπτόντως στους πολίτες τις στοιχειώδεις υπηρεσίες μιας σύγχρονης πολιτείας.

Εμείς κυβερνάμε, άρα φταίμε και μας πέφτει το βάρος να πράξουμε όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, απολογήθηκε σχεδόν δακρυσμένος ο πρωθυπουργός. Δεν είναι η στιγμή να καταλογιστούν οι ευθύνες που αφορούν όλους μας, τόνισε με νόημα ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης. Στο ίδιο περίπου τέμπο κυμάνθηκαν και οι δηλώσεις των επικεφαλής των μικρότερων κομμάτων. Συντεθλιμμένος ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών υπέβαλε παραχρήμα και όλως παραδόξως, κατά τα παρ’ ημίν ειωθότα, την παραίτησή του μπροστά στις κάμερες, συναισθανόμενος τάχα τις ολέθριες συνέπειες των παραλείψεών του, αν μη τι άλλο.

Ικέτες της συμφοράς έθεταν θαρρείς εαυτούς στη διάθεση και την κρίση των ψηφοφόρων –πλησιάζουν, βλέπεις, οι αναθεματισμένες εκλογές– αναγνωρίζοντας, για τα μάτια του κόσμου όπως αποδείχτηκε, τις ευθύνες που τους αναλογούν. Και υπόσχονταν, ασφαλώς, πως θ’ αλλάξουν τα πάντα, τολμώντας να αναμετρηθούν με παθογένειες και οπισθοδρομικές νοοτροπίες δεκαετιών. Η εν δήμω συγγνώμη του ενοίκου στο Μαξίμου διήρκεσε, όπως και οι ων ουκ έστιν αριθμός προηγούμενες, όσο ακριβώς και οι αναλαμπές ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής των αντιπάλων του. Μόλις ο εκκωφαντικός κοινωνικός θρήνος μετετράπη οπωσούν σε βουβό –οι οικείοι των θυμάτων ψυχανεμίζονται ήδη τι Γολγοθάς τους περιμένει εφ’ όρου ζωής–, καταλάγιασε κάπως η δίκαιη οργή και κόπασαν οι πάνδημες διαδηλώσεις, οι τρεις μνηστήρες της εξουσίας το ’ριξαν στη... δημιουργική αριθμητική, καθιστώντας εξόχως αόριστη και εξ αυτού δυσεπίλυτη την εξίσωση των ευθυνών.

Χάος διαβεβαίωσαν ότι παρέλαβαν και οι τρεις υπουργοί Μεταφορών που κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις στη Βουλή τη Δευτέρα· εκτροχιασμένοι προικοδοτήθηκαν οι σιδηρόδρομοι από τους προκατόχους τους. Αλλά οι εργώδεις προσπάθειες καθενός έβαλαν τα τρένα σε στέρεες ράγες. Ο ένας ολοκλήρωσε τα συστήματα τηλεδιοίκησης και λοιπών υποδομών κατά 77%, ο δεύτερος κατά τι πάνω από 80% κι ο τρίτος κάπου ανάμεσα. Ολοι μαζί, πά’ να πει, παρέδωσαν γύρω στο 250% των επίμαχων έργων. Τρεις-τέσσερις φορές πάνω-κάτω η απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Αν ήταν έτσι, το φως του εκσυγχρονισμού των τρένων μας θα έλαμπε ίσαμε την Μπρατισλάβα. Κι όμως, πέντε χιλιόμετρα έξω απ’ τη Λάρισα επικρατούσε μαύρο σκοτάδι.

Ηδονίζονται οι μονομάχοι διαγκωνιζόμενοι ποιος θα πρωτοπρολάβει να καπαρώσει την ευθύνη. Ο Ανδρουλάκης διατείνεται πως τα τελευταία 20 χρόνια το ΠΑΣΟΚ διέθετε πρωθυπουργό μόλις τα τρία. Διά της απλής μεθόδου των τριών η ευθύνη του κόμματός του περιορίζεται στο 15%. Ο Τσίπρας τα λογαριάζει αλλιώς. Στα 49 έτη της μεταπολίτευσης, λέει, κυβερνήσαμε σκάρτα τέσσερα. Τουτέστιν η ευθύνη τους αγγίζει το 8%. Ο Κούλης πάλι διαχέει την ευθύνη στους πάντες. Αρα το δικό του μερίδιο υπολογίζεται βαριά κάπου στο 2%. Κι οι τρεις μαζί δηλαδή επωμίζονται το 25% της ευθύνης. Περιέργως έχουν δίκιο. Το υπόλοιπο 75% και πολύ περισσότερο βαραίνει εμάς που τους ψηφίζουμε ξανά και ξανά. Επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, δεν βλάπτει να διαβάσουμε τα «Τείχη» του Καβάφη μπας κι ανθιστούμε την ανοησία και το κοροϊδιλίκι μας.