Μυλωνογιάννης ΙΙΙ

ΕΧΟΝΤΑΣ ΙΝΔΑΛΜΑ τον Καρυωτάκη, ο Γιώργος Μυλωνογιάννης εκφράζει στο έργο του έκδηλη τάση φυγής, απαισιοδοξίας και άρνησης, με συχνή επίκληση στο ανικανοποίητο και την έλξη του θανάτου. Τυγχάνει επίσης ομοφυλόφιλος και χρήστης ουσιών. Ακριβώς ό,τι εξοβελίζουν στο πυρ το εξώτερο μετά τον Πόλεμο τόσο η δεξιά νομενκλατούρα όσο και η Αριστερά. Ξεχάστηκε, έτσι, μοιραία, αλλά ευτυχώς όχι εντελώς. Ο Μυλωνογιάννης «δεν έγινε αποδεκτός ούτε στη γενιά του, ούτε στη γενιά του ’20 όπου ακουμπούσε συναισθηματικά, ούτε στην ηθικοπλαστική Αριστερά, ούτε στις αστικές του ρίζες. Εμεινε φύσει διχασμένος και μετέωρος», σημειώνει ο Αλέξης Ζήρας. Ιδού, λοιπόν, δεινό δείγμα εύγλωττων καίτοι αιωρούμενων στίχων του:

ΛΥΤΡΩΣΗ Εφτάσαμε στο τέρμα των τερμάτων!/ Μπροστά βουνό γρανίτινο και μόλις/ μακρυά πολύ, σαν όγκος αθυρμάτων/ η πόλις.// Οι θόρυβοι δεν φτάνουν εδωπέρα/ π’ ακούγονται θροΐσματα γαλήνης/ κι έχει το θάμπος κάθε μας φοβέρα/ σαγήνης.// Φροντίδες, πίκρες, βάσανα και μόχθοι/ είναι καθώς κλεισμένα μες στη γυάλα/ σα να ’μαστε στη μια των όλων όχθη/ με τ’ άλλα.// Και ’κείνοι που μας πλήγωσαν και ’κείνοι/ που στέκονται ψηλότερα απ’ τη λήθη/ στη μακρινή σιγή τους έχουν μείνει/ σα μύθοι.// Εδώ, καθώς το φως μάς αγκαλιάζει/ κι ο ίσκιος του βουνού μάς δροσερεύει/ των όχλων τώρα πια δεν μας πειράζει// η χλεύη…

Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ Δε ζω, παρά για μιαν ημέρα μόνο/ κι αν θέλουν, ας με πουν ονειροπόλο/ μα μένα τ’ όνειρό μου κι η λαχτάρα/ ένα μονάχα: Η Κόκκινη Αυγή/ που απ’ των τύραννων το θάνατο θα βγει/ κι από των πονεμένων την κατάρα.// Του μίσους η οργή θα με κινήσει/ που κάθε σκέψη κι αίστημα θα σβήσει/ στης προσμονής το ξέσπασμα της τόσης,/ μόνος εγώ τη δύναμη θε να βρω/ απ’ το κελλί μου το τρισκότεινο και μαύρο/ να πνίξω όλα τα τέρατα της γνώσης.

ΦΙΝΑΛΕ Αφήστε με έχω κουραστεί! Σας το ζητώ για χάρη./ Θέλω να κόψω τα δεσμά που με κρατούν δεμένο/ αγαπημένοι, δε μπορώ μαζί σας πια να μένω/ θα πάω ν’ αποκοιμηθώ μια νύχτα στο φεγγάρι.// Το περιμένω από καιρό να ’ρθει και να με πάρει/ μ’ αυτό δεν έρχεται ποτέ – ίσως γιατί προσμένω./ Κουράστηκα και ν’ αγαπώ, να κλαίω, να υπομένω/ θα πάω ν’ αποκοιμηθώ μια νύχτα στο φεγγάρι.// Θέλω να φύγω από σας κι ας είστε αγαπημένοι./ Η νύχτα είν’ ατέλειωτη, τα μάτια μου πονούνε/ κι ούτε και ξέρω την αυγή το τι με περιμένει.// Μα ό,τι και να ’ναι δε μπορεί με σας να με κρατήσει/ γιατί φωνές αμέτρητες γροικώ να με καλούνε/ και το φεγγάρι μού γελά κι είν’ έτοιμο να σβήσει…