Συν-θύματα

Ψευδεπίγραφο το σύνθημα «Slava Ukryini», σημειωμένο εδώ με λατινικούς χαρακτήρες για να μπορέσει να τυπωθεί, μεταφράζεται «Δόξα στην Ουκρανία» στις ευρωπαϊκές γλώσσες και σπανιότερα «Ζήτω η Ουκρανία». Συνοδεύεται συνήθως από το «Geroyam Slava» (Δόξα στους ήρωες) και επί δεκαετίες η εκφορά του εθεωρείτο ντροπή. Το φώναζαν, βλέπεις, οι ταγματαλήτες του Στεπάν Μπαντέρα, συνεργάτες των Γερμανών στα χρόνια του Β’ Π.Π., όταν δολοφονούσαν δεκάδες χιλιάδες μειονοτικούς Πολωνούς και συμμετείχαν ενεργά στο Ολοκαύτωμα. Επανήλθε εσχάτως στην επικαιρότητα από Ουκρανούς νεοναζί. Ο Ζελένσκι το κατέστησε σήμα κατατεθέν της αντίστασης στη ρωσική εισβολή και το επαναλαμβάνουν ασύγγνωστα δυτικοί ηγέτες εκλεγμένοι με τα χρώματα της σοσιαλδημοκρατίας. Σημεία των καιρών!

Ας αφήσουμε, όμως, για λίγο στην (αν)ησυχία της την πολύπαθη τέως σοβιετική δημοκρατία, καθότι διαθέτουμε και στην ημεδαπή ιστορικά συνθήματα που μετατρέπουν σε μεταξύ τους μήλον της έριδος οι πολιτικοί αρχηγοί. «Ανήκομεν εις την Δύσιν» διατράνωσε τις άλλες στη Βουλή ο Κυριάκος –το επώνυμο του οποίου εξακολουθώ να παραλείπω, όντας προληπτικός– για να δικαιολογήσει την ανερμάτιστη αποστολή πολεμικού υλικού στο Κίεβο. Επιστράτευσε για αντιπερισπασμό και τα τέσσερα σημεία της πυξίδας ο μισητός του αντίπαλος Αλέξης για να καταλήξει, ως κακέκτυπος Ανδρέας, πως ο λαός έχει αποφανθεί αμετάκλητα ότι «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες».

Ρομφαία πύρινη έστρεψε εναντίον του ο αρτιπαγής Ανδρ-ουλάκης, θεωρώντας το ως άνω σλόγκαν ιδιοκτησία του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, κατοχυρωμένη προ πολλού στο πολιτικό κτηματολόγιο. Αντέδρασε ως εξαπατημένος κληρονόμος το γωνιακό μαγαζί του οποίου καταπατούν και νέμονται εξ αγχιστείας αγενείς συγγενείς. Εξαπέλυσε μύδρους κατά της Κουμουνδούρου, ώσπου ο πρώην συνοδοιπόρος της Νίκος Κοτζιάς ξεκαθάρισε ότι το επίμαχο κλισέ χρησιμοποιήθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή το 1931 και υιοθετήθηκε το επόμενο έτος από το ΚΚΕ, χωρίς ουδέποτε να εγκαταλειφθεί έκτοτε.

Ιδιοτελής ιδιοποίηση, πά’ να πει, άλλως πώς ο κλέψας του κλέψαντος. Είναι παγκοίνως γνωστό πως οι ιδρυτές της δυναστείας Παπανδρέου λαφυραγώγησαν ασυστόλως την επικοινωνιακή σκευή και των πλέον περιθωριακών εκδοχών της Αριστεράς. Το βαθύτατα οικολογικό, αν και πρώιμο, «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια» των αναρχικών έτυχε πάνδημης απήχησης περί τα τέλη του ’70 και χλευάστηκε από το κατεστημένο με ολέθριο αποτέλεσμα τη μετέπειτα ένδεια των αλιευμάτων στα πελάγη μας. Ο Ανδρέας ανθίστηκε το τάιμινγκ και λανσάρισε το επίδικο.

Αργότερα υφάρπαξε την προμετωπίδα των αντιεξουσιαστών. Το «Εδώ και τώρα Αναρχία», που δονούσε τις διαδηλώσεις, δεχόταν αυστηρή κριτική από τους επιτελείς των Φλωράκη και Κύρκου, όσο και από τα πιο δυσκολοπρόφερτα αρκτικόλεξα του αριστερισμού. Το χαρακτήριζαν μικροαστικό και επικίνδυνο, επειδή τάχα δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το εξελικτικό προτσές της ταξικής πάλης και παρεμφερή ηχηρά. Ο Ανδρέας δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό να το οικειοποιηθεί ανοικείως. Με το «Εδώ και τώρα Αλλαγή» κέρδισε τις κρίσιμες εκλογές του ’81, αποδεικνύοντας πως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους... λογοκλόπους.