Αεράτα μαστόρια

Γέλασα και βούρκωσα μαζί, έχω παιδί στη Λόντρα και με άγγιξαν αυτά που γράφετε, υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, σε ηλεκτρονική επιστολή ο αναγνώστης μας Δ.Π. από την Πρέβεζα. Ευχαριστώντας τον για τις χριστουγεννιάτικες ευχές, αντεύχομαι να χαρεί τις γιορτές παρέα με το ξενιτεμένο σπλάχνο του και τον πληροφορώ πως δεν περίμενα να ’χει τέτοια ανταπόκριση το σαββατιάτικο σημείωμα για τον μαζικό εποικισμό της βρετανικής πρωτεύουσας από τον ανθό της ημεδαπής νιότης. Τα ουκ ολίγα μηνύματα και τηλεφωνήματα που έλαβα σχετικά με υποχρεώνουν να συνεχίσω σε πλάγιο δεύτερο.

Ισχυρίζονται οι γνωρίζοντες πως το 60% των εκεί εργαζόμενων Ελλήνων ασκεί επαγγέλματα υψηλών μορφωτικών απαιτήσεων και δεξιοτήτων, άτινα τυγχάνουν πλουσιοπάροχα αμειβόμενα. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το υπόλοιπο 40%. Η θρυλική μαστοράντζα μας δεν εγκαταλείπει εύκολα τα ντόπια γιαπιά. Οσοι επίλεκτοι εκπρόσωποί της, ωστόσο, κατέφυγαν στην Αγγλία, όπως και σε άλλες χώρες της Εσπερίας, μεγαλουργούν κυριολεκτικά. Χρειάστηκε, βέβαια, μικρό διάστημα προσαρμογής και εκμάθησης της γλώσσας. Ο Ταξιάρχης υπήρξε πολλά υποσχόμενο ηλεκτρολογάκι στη Λάρισα και το κατσαβίδι του άλλαζε τα φώτα στις οικοδομές του κάμπου.

Αλλά το αίσθημά του, η φιλομαθής Φαίη, –εκ του Γαρουφαλιά– έφυγε για μεταπτυχιακό στα Λονδίνα. Του προκαλούσε διαρκή ηλεκτροσόκ η απόσταση, καθόσον καψούρης, και δεν άργησε να την ακολουθήσει. Ερωτικός μετανάστης σε αντιοργασμικό τόπο με αγγλικά γκρικ καμάκι, περνούσε δύσκολα στην αρχή. Επιασε και δουλειά σε κατασκευαστική· σκέτη κατάθλιψη. Εξελίχτηκε, όμως, στην εταιρεία με την ταχύτητα που η γλώσσα του σπικάριζε φαρσί τα εγγλέζικα. Είναι πια το κουμάντο σε ανακαινίσεις σπιτιών μεγαλόσχημων –ανάμεσά τους του Μπέκαμ–, παίρνει ογδόντα χιλιάδες στερλίνες μετά φόρους τον χρόνο και κάνει δικές του δουλειές τ’ απογεύματα.

Παρεμπιπτόντως, περιμένει δεύτερο παιδί, τον Τριαντάφυλλο. Τη μεγάλη τη λένε Βιολέτα. Εξυπακούεται πως διάγει βίον ανθόσπαρτον. Οποιος έχει ένσημα σε ελληνικό γιαπί, αναπόφευκτα στην Αγγλία πετάει σπίθες. Οι εκεί οικοδόμοι είναι τα ζώα μου αργά. Τους έβλεπα να δουλεύουν απ’ το μπαλκόνι της Μαρίας και του Λεωνίδα. Για να στήσουν δυο πύργους στην πρόσοψη της πενταώροφης διπλανής πολυκατοικίας και να βάλουν ενδιαμέσως τα μαδέρια, ώστε να ολοκληρωθεί σκαλωσιά, χρειάστηκαν τρία μεροκάματα πέντε νοματαίοι. Θου Κύριε...

Ιδιαζόντως σχολαστικοί, τηρούσαν ευλαβικά τα ενδεδειγμένα μέτρα ασφαλείας. Ολοι τους με κράνη, μετακινούσαν τα σίδερα με αναβατόριο, αφού προηγουμένως τα έδεναν σε τέσσερις μεριές με δερμάτινους ιμάντες. Τους έπαιρνε μισή ώρα για το καθένα. Και πολύ περισσότερη για το προστατευτικό καγκελάκι σε κάθε σημείο του ικριώματος. Χασμουριόσουν μόνο να τους κοιτάς. Ο Μάλαμας κι ο Μπουρμπουτζής, δυο αεράτα κοπέλια του χωριού μου, θα ’καναν την ίδια δουλειά σε τρεις ώρες. Και μάλλον τους αδικώ. Εκείνοι, ασφαλώς, θα αρμολογούσαν τη σκαλωσιά αιωρούμενοι πάνω της σαν τον Ταρζάν και την Τσίτα. Ούτε λόγος για κάγκελα και παρεμφερείς πολυτέλειες. Οι Αγγλοι κανονικά πρέπει να τους προσλάβουν επιμορφωτές σε ταχύρρυθμα εκπαιδευτικά σεμινάρια.