Μαρτυριάρηδες

Η μαρτυριάρικη ιδιοσυγκρασία του Αδ-όνειδος στάθηκε για ακόμα μια φορά αφορμή να επιβεβαιώσουμε ότι η κυβέρνηση, ο Μωυσής επικεφαλής της, ο ίδιος ο καταδότης, αλλά και σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό μαστίζονται από ηθική γυμνότητα και αμοραλισμό. Η σοφή λαϊκή ρήση χρησιμοποιεί παρεμφερή διατύπωση: «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Ο υπουργός Ανάπτυξης, λοιπόν, εκτόξευσε κατά του κοινού νου τα λιγοστά βέλη της φαρέτρας των επιχειρημάτων του, και μάλιστα από το βήμα της Βουλής, στην άπελπι προσπάθεια να πείσει το πανελλήνιο για την ηθική ανωτερότητα του Μαξίμου σχετικά με το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού, επ’ απειλή τσουχτερού προστίμου, στους άνω των εξήντα ετών ανεμβολίαστους συμπολίτες μας.

Θαρραλέος, αποφασιστικός, με άγνοια κινδύνου, όπως πάντα, ανέπτυξε τις αμφιλεγόμενες απόψεις του επιστρατεύοντας ώς την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Απομαγνητοφωνώ μοτ α μο: «Εδώ, αγαπητοί συνάδελφοι, δύο δρόμους έχει η ζωή. Ο ένας, ο εύκολος δρόμος για την κυβέρνηση, θα ήταν να πει: “Πρόβλημά τους. Δεν εμβολιάζονται. Κάποιοι από αυτούς, αρκετοί προφανώς, θα πεθάνουν. Σύμφωνα με τα προγνωστικά μοντέλα, αρκετές χιλιάδες από αυτούς, για να είμαστε ειλικρινείς”».

Ορρωδούν κι οι κορυφαίοι επιστήμονες απέναντι στη στέρεα λογική του. Και συνέχισε ακάθεκτος: «“Αλλά εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε και, δεν πειράζει, αφού θα πεθάνουν γιατί δεν εμβολιάζονται, ας πεθάνουν. Αρκεί εμείς να μη χάσουμε ψήφους”. Αυτή είναι προφανώς η πολιτικά εύκολη οδός αλλά και η απολύτως ανήθικη. Υπάρχει και η άλλη οδός, όμως, αυτή που επέλεξε ο πρωθυπουργός. Να πει: “Θα γίνω προσωρινά δυσάρεστος, και προφανώς θα γίνω, αλλά θα ξέρω ότι θα έχω σώσει χιλιάδες ανθρώπους από τον θάνατο, θα έχω σώσει χιλιάδες οικογένειες από το πένθος και θα έχω σώσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας από μία ανυπέρβλητη πίεση που προκαλεί πλέον αυτή η πανδημία και η επιμονή των ανθρώπων ιδιαίτερα αυτής της ηλικιακής ομάδας να μην εμβολιάζονται”».

Σαστίζει κανείς απέναντι σε τόση αφέλεια, καθότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν συνηθίζουν να μιλάνε για κανναβόσχοινα. Ταυτοτικό χαρακτηριστικό του πελατειακού πολιτικού μας συστήματος, δεξιού, κεντρώου και ντεμέκ αριστερού, είναι η διαχρονική ατολμία του να αναλάβει το εκάστοτε πολιτικό κόστος ούτως ώστε λόμπι, συντεχνίες και κατά καιρούς αναξιοπαθούντες διαμαρτυρόμενοι επιβάλλουν συχνά τους όρους τους. Επικαλούμαι μονάχα ένα από τα απειράριθμα παραδείγματα: Η Συμφωνία των Πρεσπών κινήθηκε στο πλαίσιο της γραμμής που είχαν χαράξει στο Βουκουρέστι ο Κώστας Καραμανλής και η Ντόρα και που η Νου Δου παρουσίαζε ως εθνικό επίτευγμα. Για να κερδίσει, ωστόσο, μερικά ψηφαλάκια η Πειραιώς την απέρριψε περίπου ως εθνοπροδοτική, οδός που σύμφωνα με τα θέσφατα του Αδ-όνειδος υπήρξε «πολιτικά εύκολη, αλλά απολύτως ανήθικη».