Απροστάτευτος

Σιχτιρίζω που συνωμοτούν τα μετέωρα, κυρίες, κύριοι και μαντάμ, προκειμένου να καταστήσουν ανεπίκαιρη τη συνήθη επίκληση της εποχής· το πάνε φιρί φιρί φέτος με τα πρώιμα μπουρίνια. Δεν χωράει ο νους τις ομοβροντίες καρεκλοπόδαρων που πέφτουν απ’ τους ουρανούς και μας αναγκάζουν, αντί για το «καλό αποκαλόκαιρο» που κατά τα ειωθότα ευχόμαστε συναμετάξυ μας οι δήθεν λάτρεις του παρατεταμένου θέρους, να λέμε «καλό χειμώνα» απ’ τις αρχές του Οχτώβρη και πού ’σαι ακόμα.

Εμείς δεν μασάμε, ωστόσο! Ευελπιστούμε πως το φθινόπωρο επιφυλάσσει έτι περισσότερες λιακάδες, άφθονες ευδίες και εν γένει ιδεώδεις συνθήκες για τη συνέχιση των θαλασσίων λουτρών απ’ όσους έχουν το προνόμιο να παρεπιδημούν παρά θίν’ αλός, εμβαπτίζοντας κορμί τε και πνεύμα στα ζωογόνα ύδατα, άτινα ορθοπεδικοί και παρεμφερείς ιατρικές ειδικότητες χαρακτηρίζουν θαυματουργά, λαμβάνοντα μέσω μυστικών υπογείων ρευμάτων ιαματικές ιδιότητες από τα μυθικά της Στυγός ομόσταβλα αδέλφια τους.

Φως φανάρι πως τα φαινόμενα έχουν βαλθεί να μας διαψεύσουν και καθώς οι τιμές υγρών, στερεών και αερίων καυσίμων ανεβαίνουν σε απάτητες κορυφογραμμές, μας βλέπω τους δύσμοιρους να παίρνουμε τα βουνά, όπου θα τουρτουρίζουμε σαν τους θνησιγενείς του αθάνατου τραγουδιού «Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα ’χει χάσει...». Η λύση ανάγκης που προτείνεται στο ως άνω άσμα των Τούντα-Κοφινιώτη, «το πιο θερμό καλοριφέρ είν’ τα φιλιά» δηλαδή, εμπίπτει στην περίπτωσή μας στις υγειονομικές διατάξεις περί αποστάσεων και δεν ενδείκνυται ούτε καν στους τριπλά εμβολιασμένους.

Τολμώ εξαρχής να ξεκαθαρίσω πως η απουσία της στήλης ολόκληρο τον Σεπτέμβριο και σχεδόν τον μισό Οκτώβριο προφανώς δεν οφείλεται στο ότι καβαλίκεψα τα όρη ούτε στο ότι παρέμεινα υπέρ το δέον σε δαντελένιες ακροθαλασσιές. Ορμώμενος από το παλιό σύνθημα «Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» ξηγήθηκα διουρηθρική επέμβαση στον δικό μου, ο οποίος εσχάτως με ταλαιπωρούσε χειρότερα απ’ ό,τι οι Μεγάλες Δυνάμεις τα έθνη του Τρίτου Κόσμου.

Εκανε εξαιρετική δουλειά ο χειρουργός-ουρολόγος, έπειτα από την ολοκλήρωση της οποίας μου συνέστησε ανάρρωση πλέον του ενός μηνός. «Να μη σηκώνεις βάρη, να μην τραντάζεσαι, να μη σφίγγεσαι, να μην τεντώνεσαι» επέμεινε. Κι αφήνω κατά μέρος ορισμένες ανυπόφορες λεπτής φύσεως απαγορεύσεις. Μόνη παρηγοριά, το ότι μπορώ να τρώω και, κυρίως, να πίνω κατά βούληση. «Να περνάς τη μέρα σου σαν να ’σαι ο μεγαλύτερος τεμπέλης της Υφηλίου» κατέληξε ο γιατρός.

Σαν έτοιμος από καιρό και ελαχίστως θαρραλέος εφάρμοσα κατά γράμμα τις εντολές του, πολλώ δε μάλλον αφού παρόμοιες υποδείξεις προάγουν πρωτίστως την επιστήμη και υλοποιούν επιτέλους το συλλογικό νεανικό ιδανικό μας τρίπτυχο: «μάσες, ξάπλες, τούφες». Επιστρέφοντας βαθμηδόν στην κανονικότητα, όντας αρκούντως ξεκούραστος, θα έχω πλέον άπλετο χρόνο να ασχοληθώ με ευτράπελα πρόσωπα και καταστάσεις, που στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας τροφοδοτούν ανελλιπώς τη σάτιρα. Καλό χειμώνα!