Θερινή ραστώνη

Καθισμένος στο ρετιρέ δυο δίδυμων βράχων, που σαν μαρμαρωμένες Συμπληγάδες ατενίζουν καρσί το Αρχιπέλαγος, συνειδητοποιώ πως το ερχόμενο Σάββατο –σχεδόν μεθαύριο δηλαδή– αρχίζει η θερινή άδειά μου. Κλείνω τα μάτια, έχοντας ήδη εγκαταλείψει το κλεινόν άστυ, και σχεδιάζω κονομισιές α λα κόλπο γκρόσο στους δαντελένιους κολπίσκους της ανατολικής Νάξου, στους υφάλμυρους αρμούς των οποίων θα δροσίζω απ’ την Κυριακή το ανοικονόμητο σώμα μου. Κρυφανοίγω τα βλέφαρα και μεταφέρομαι ως διά μαγείας σε ζηλευτό μπαλκόνι του Αιγαίου. Δεσπόζει δεξιά ο επιβλητικός Σταυρός τ’ Αζαλά.

Υπτίως πλέουν μακαρίως ίσια μπροστά οι Νήσοι των Μακάρων, νομίζεις πως θα τους κάνεις πατητή απλώνοντας την παλάμη, ενώ τις υδάτινες πραιρίες στο βάθος δονεί αβροφρόνως η αφρόεσσα Δονούσα. Μαγευτική ακρογιαλιά με αιφνιδιάζει ακριβώς στα πόδια μου. Ευμεγέθη και μικρότερα βότσαλα λαμποκοπούν κάτω απ’ τις αχτίδες του κοσμοκράτορα ήλιου, λούζοντας με αλαλάζον φως την άμορφη, ακαθόριστη οθόνη μιας κάποιας απαστράπτουσας ομοιομορφίας.

Μοιάζουν με κάτασπρο τσαλακωμένο σεντόνι από ψηλά οι αμέτρητες διαμαντόπετρες της ακτής, καθώς η εκτυφλωτική τους λευκότητα διακόπτεται ενίοτε από ανεπαίσθητες βαθύχρωμες πτυχώσεις. Κατηφορίζοντας παρά θίν’ αλός, μολαταύτα, διαπιστώνεις ότι το φαινομενικά ίδιο αποδεικνύεται στην πραγματικότητα αδιανόητα διαφορετικό. Θωρώντας από κοντά τούτα τα πολύτιμα πετράδια, πιάνοντάς τα ένα ένα με τ’ ακροδάχτυλα, θαρρείς πως συμπεριλαμβάνουν συλλήβδην τα υπαρκτά, αλλά και τα πιο απίθανα σχήματα, εκτείνονται στο σύνολο του εύρους κάθε οπτικής εντύπωσης, συγκαταριθμώντας όλα ανεξαιρέτως τα χρώματα, τις αποχρώσεις, τις ανταύγειες, τους τόνους και τους ιριδισμούς.

Ανεξάντλητη η βεντάλια τους. Η Θάλασσα κι ο άσπονδος καβαλιέρος της, ο Ανεμος, μεταμορφώθηκαν, λες, σ’ όλους τους μείζονες καλλιτέχνες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος για να δημιουργήσουν τούτα τα ανεκτίμητα κομψοτεχνήματα που σε εκπλήσσουν κάθε στιγμή με την αρμονία και την απεραντοσύνη τους. Αν ανέρχονταν μόνο σε λίγες εκατοντάδες, όσοι και οι πίνακες του ιδιοφυούς Σεφεραδίτη Αμεντέο Μοντιλιάνι, η αξία του κάθε βότσαλου στο χρηματιστήριο της τέχνης θα κυμαινόταν σε άφθονες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Σκέφτομαι πως –δεν μπορεί– κάπως έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι· τόσο ίδιοι και συνάμα τόσο αλλιώτικοι και αλλόκοτοι.