Καλόγρια πόρνη

ΑΠΟΚΗΡΥΞΕ την υψηλή της ποίηση πρώτος ο Τρότσκι. Ο σταλινικός αρμόδιος για τον πολιτισμό γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ Ζντάνοφ τη διέγραψε από την Ενωση Συγγραφέων λέγοντας: «Είναι μισή καλόγρια, μισή πόρνη ή, πιο σωστά, καλόγρια και πόρνη μαζί. Μέσα της μπλέκονται ασέλγεια και προσευχή». Το 1925 είδε τα βιβλία της να πολτοποιούνται. Επί δεκαετίες τής απαγορευόταν να δημοσιεύει στη Σοβιετική Ενωση. Η χαρισματική προσωπικότητά της ενέπνευσε λογοτέχνες, ζωγράφους, γλύπτες, φωτογράφους που παρέδωσαν στην αιωνιότητα τη μυστηριακή και ακαταμάχητη γοητεία της. Εζησε θυελλώδη έρωτα με τον Αμεντέο Μοντιλιάνι, με τον οποίο γνωρίστηκαν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος με τον πρώτο της σύζυγο. Ο λόγος για τη σπουδαία Αννα Αχμάτοβα που γεννήθηκε σαν σήμερα κοντά στην Οδησσό το 1889. Ιδού απαγορευμένοι στίχοι της:

ΡΕΚΒΙΕΜ Ετσι κι αλλιώς θα ’ρθείς, γιατί όχι τούτη τη στιγμή:/ Σε περιμένω, αδύνατο να επουλωθεί το τραύμα./ Ολα τα φώτα τα ’σβησα κι η πόρτα μου ανοιχτή/ να μπεις εσύ καθημερνός και σπάνιος ως θαύμα./ Οποια μορφή σ’ αρέσει πάρε για να ’ρθείς/ σαν βλήμα εισόρμησε και σκότωσέ με/ ή μ’ ένα ζύγι ζύγωσε σαν έμπειρος ληστής/ ή με του τύφου τον καπνό φαρμάκωσέ με./ Ή ως μύθος που ’χεις σοφιστεί και λες από καιρό/ κι όλοι τον μάθαν πια μέχρι ναυτίας, μέχρι κόρου/ ώστε το μπλε πηλήκιο στην αυλή να δω/ κι από τον τρόμο του χλωμό τον θυρωρό μου./ Το ίδιο πια μου κάνει. Ο Γιενισέι κυλάει μες στον αφρό/ το πολικό τ’ αστέρι φέγγει μες στην αμφιλύκη/ και την γαλάζια λάμψη των αγαπημένων μου ματιών/ η τελευταία την καλύπτει φρίκη. (μτφ. Αρης Αλεξάνδρου)

ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως η φωνή του ανθρώπου/ δεν πρόκειται ποτέ να ηχήσει εδώ,/ της εποχής του λίθου ο άνεμος μονάχα/ χτυπά τις μαύρες πύλες./ Μου φαίνεται πως έχω επιζήσει/ μονάχα εγώ κάτω απ’ αυτόν τον ουρανό/ γιατί εγώ ήμουν που θέλησα πρώτη/ απ’ του θανάτου το κρασί να πιω. (μτφ. Γιώργος Τσακνιάς)

Η ΜΟΥΣΑ Τον ερχομό σου μες στη νύχτα καρτερώ/ σε μια κλωστή θαρρώ κρέμεται η ζωή μου/ νιότη, ελευθερία, δόξα, ας πάνε στο καλό./ Αγαπημένη εσύ, πλησίασε, έλα με τη φλογέρα/ να την, που πέταξε το πέπλο της./ Στα μάτια με κοιτά προσεχτικά. Ρωτώ:/ «Του Δάντη τις σελίδες υπαγόρεψες εσύ;/ Τους στίχους για την κόλαση;» Και απαντά. «Εγώ». (μτφ. Αρης Αλεξάνδρου)