Θέατρο Σκιών

Παραλλαγές μυστήριες του Καραγκιόζη μετερχόταν ο παλιός καλός Νιόνιος, τραγουδώντας τον τις αλήστου μνήμης εποχές της δικτατορίας στο Κύτταρο. «Σαν σκιές γλιστρούν/ λόγια και εικόνες/ κάρα σκουπιδιάρικα,/ φεύγουν οι χειμώνες./ Αν δεν ντρέπεσαι/ να καθίσεις πίσω/ έλα Ηπείρου κι Αχαρνών/ να σε γιουχαΐσω». Και παραδόξως πήγαιναν πολλοί, όχι κατ' ανάγκην μαζόχες, συχνά με κίνδυνο να τερματίσουν τη ρομαντική βραδιά στο κρατητήριο. Τα κυνηγόσκυλα της χούντας ψυλλιάζονταν πως κάτι παράνομο κρύβεται στις μεταμεσονύκτιες εκείνες μυσταγωγίες και καιροφυλακτούσαν στις πέριξ παρόδους.

Ραδιογωνιόμετρα εν εγρηγόρσει αδυνατούσαν να συλλάβουν τα σημαινόμενα των σιβυλλικών ασμάτων, που απολάμβανε με υπομειδιάματα συνενοχής το απαιτητικό κοινό, απαρτιζόμενο κατά βάση από αιρετικούς της Αριστεράς. «Λευκό μου σεντονάκι/ λάμπα μου τρελή/ κόκκινα αυγά ή καρναβάλια/ μέσα από την κάλπη τη στατιστική/ μας κοιτάζει ο Χάρος/ και του τρέχουνε τα σάλια».

Ο Χάροντας περιόρισε τις παγανιές του το πρώτο διάστημα μετά τη μεταπολίτευση και καθώς πολλαπλασιάζονταν «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα», τουτέστιν ο εσμός του εξωκοινοβουλευτικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, οι στίχοι προσαρμόζονταν αβίαστα στη νέα συγκυρία: «Λευκό μου σεντονάκι/ λάμπα μου τρελή/ ποιο φορείο θα μας κουβαλήσει/ βάλε στη σκιά σου/ τούτο το παιδί/ που δεν έχει κόμμα/ να ψηφίσει, να ψηφίσει».

Οξυδερκής και προφητικός λογίζεται ο Σαββόπουλος, αλλά μολαταύτα τα ηλεκτρομαγνητικά του κύματα δεν μπόρεσαν να προεικάσουν πως τα ζόρικα τέκνα της οργής θα επέστρεφαν παρέα με τα αγανακτισμένα τους βλαστάρια μια ηλιόλουστη νύχτα του Γενάρη το 2015, να πάρουν εκδίκηση για τα πέτρινα χρόνια.

Δεν πήρε πρέφα την αλληγορία των στροφών: «Κείνο που με τρώει/ κείνο που με σώζει/ είναι που ονειρεύομαι/ σαν τον καραγκιόζη./ Φίλους και εχθρούς/ στις φριχτές μου πλάτες/ όμορφα να σήκωνα/ σαν να 'ταν επιβάτες». Βιάστηκε να ζαλωθεί στους ώμους τα ειδεχθή άχθη της Δεξιάς, γύρω στο '90, με αποτέλεσμα να μείνει διά παντός εκτός χαρτοπαιγνίου· αποσυνάγωγος· αυτοεξόριστος από το γαϊτανάκι του τρελού καρναβαλιού, στο οποίο στροβιλίζεται το διαχρονικό ακροατήριό του.

Ορυγμα στην κατήφεια των καιρών δημιουργεί η ολόφρεσκη παράσταση που κόβει την ανάσα. Ο μπερντές διχοτομείται μεταξύ Αθηνών και Βρυξελλών. Τα κολλητήρια θριάμβευσαν στις εκλογές και διεμήνυσαν προς όλες τις κατευθύνσεις τη βούληση του λαού να απαλλαγεί από τα μνημόνια. Αρχισαν να μπαινοβγαίνουν στο σαράι, χωρίς λαιμοδέτες και συναφή κομφορμιστικά σύμβολα, έδωσαν πόδι στην τρόικα και ξεποδαριάζονται έκτοτε να τρέχουν στα εξωτερικά μπας και συνεννοηθούν με τους αφιλότιμους θεσμούς.

Σόιμπλε και Μέρκελ στον ρόλο του Πασά κινητοποιούν όλες τις φιγούρες του θεάτρου σκιών, τους εξ Εσπερίας Χατζηαβάτηδες πά' να πει, εξηγώντας τους πως αν κάνουν το χατίρι στους νεόκοπους τούτους Μπαρμπα-Γιώργους θα ξεσηκωθεί ολόκληρος ο φτωχός Νότος, αξιώνοντας αντίστοιχες ελαφρύνσεις. Τα πιλάφια και τα ουρί του παραδείσου δεν είναι για τους πολλούς. Τους αφήνουν λοιπόν στην πείνα, μέχρι να στεγνώσει εντελώς τ' άντερό τους. Για κάθε σπυρί ρύζι που υπόσχονται ζητούν αλλεπάλληλα μέτρα κι ονομάζουν πρόοδο κάθε υποχώρηση των αυθάδων συνομιλητών τους. «Τρύπια είν’ η αγάπη μας/ και δε μας προστατεύει» δηλαδή.