Λαιμοδέτες για εορταστικές περιστάσεις

Μεγαλεία χθες στη Βουλή καθώς αναβίωσε ο εθνοσωτήριος θεσμός της ώρας του πρωθυπουργού, που είχε θάψει κατά τη διάρκεια της θητείας του ο ΘΑμαράθ. Δουλεύοντας τριάντα ώρες το εικοσιτετράωρο, δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με τις εμμονικές και εξεζητημένες απορίες των εκλεκτών του πόπολου. Ενώ ο Τσίπρας, που τολμά να πηγαίνει στις λαϊκές απογευματινές του θεάτρου -άκουσον άκουσον- στα διαλείμματα των συζητήσεών του με τους δανειστές, κατορθώνει να ξεκλέψει χρόνο προκειμένου να απαντήσει στις επίκαιρες ερωτήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη για την Παιδεία και του Νίκου Νικολόπουλου για τη διαπλοκή.

Ασκαρδαμυκτί ατενίζοντας τον προεδρεύοντα Αλέξη Μητρόπουλο που χαρακτήρισε την ημέρα σημαδιακή, ο πρόεδρος του Ποταμιού αναφώνησε σε πανηγυρικό τόνο: «Εχετε δίκιο. Τώρα που ερχόμουν σκέφτηκα να προτείνω στον πρωθυπουργό να φορέσουμε και οι δύο γραβάτα για να τιμήσουμε το γεγονός». «Εγώ αδιαλείπτως φορώ», υπενθύμισε εκείνος, προκαλώντας ζωηρούς γέλωτες εκατέρωθεν.

Ρητορεύοντας με μπλε ελεκτρίκ κοστούμι και πουκάμισο άνευ λαιμοδέτη ο βουλευτής Αχαΐας των ΑΝ.ΕΛΛ. κάγχασε με τη σειρά του, κατακεραυνώνοντας τους βαρόνους των ΜΜΕ, που εκμεταλλεύονται μπιρ παρά το δημόσιο αγαθό των τηλεοπτικών αδειών. Ολα θύμιζαν μια μπάνικη, πανέμορφη ατμόσφαιρα, την οποία δεν συμμερίστηκε το ΠΑΣΟΚ. Ο επικεφαλής του δεν έκρυψε τον εκνευρισμό και τη δυσφορία του επειδή ο Αλέξης αρνήθηκε να απαντήσει στο δικό του ερώτημα σχετικά με την κρίσιμη διαπραγμάτευση. Φταίει το περιλαίμιο που του σφίγγει το κολάρο και δεν τον αφήνει να χαλαρώσει.

Κοιτάζοντας παλιές, ασπρόμαυρες εικόνες των δημιουργών του ρεμπέτικου, το βλέμμα μου στέκει στον Μάρκο Βαμβακάρη, όστις πρωτοείδε το φως στα σοκάκια της Ανω Σύρας τέτοιες μέρες πριν από εκατόν δέκα χρόνια. Σε αντιδιαστολή με τον ενδυματολογικό κομφορμισμό του Μεσοπολέμου, σπανίως έβαζε γραβάτα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, μάλιστα, αρεσκόταν να φωτογραφίζεται με τον αχώριστο σύντροφό του, το διπλόχορδο μπουζουκάκι του, στην αυλή του σπιτιού του στα Ασπρα Χώματα της Κοκκινιάς, φορώντας μάλλινες, μακρυμάνικες φανέλες.

Οίκοθεν από την ίδια θέση μίλησε για τη ζωή και το έργο του στην Αγγελική Βέλλου-Κάιλ το φθινόπωρο του 1967. Οι συνεντεύξεις εκείνες γέννησαν την «Αυτοβιογραφία» του, βιβλίο που μας προσφέρει μια ζωντανή μαρτυρία για τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες της προκατοχικής Ελλάδας, τους τεκέδες, τους μάγκες, το περιθώριο, τη γέννηση και την άνθηση του λαϊκού τραγουδιού.

Στο πόνημα περιγράφεται η εισβολή του μπουζουκιού στη δισκογραφία στα 1933. «Επήγα στην εταιρεία Κολούμπια του Λαμπρόπουλου κι εκεί έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο που είχε τον τίτλο “Επρεπε να ‘ρχόσουνα μάγκα μες τον τεκέ μας”, μ’ ένα σόλο ζεϊμπεκάκι απ’ την άλλη φάτσα» (...) «Δεν είχα την πεποίθηση αν η φωνή μου είναι εντάξει για τραγούδι. Ομως τη δικιά μου φωνή ψάχνανε να βρούνε οι εταιρείες». Ελληνίδα της διασποράς η συγγραφέας αγνοούσε πως το άσμα γράφτηκε στην Οντεόν του Μίνωα Μάτσα κι ο Λαμπρόπουλος έκανε καιρό να συνέλθει. Δεν υπολόγισε ότι ο Μάρκος είχε ασθενή μνήμη στα γεράματα.