Τα ετερώνυμα καμιά φορά απωθούνται

Αστείρευτες ποσότητες μελάνης χύθηκαν τούτες τις μέρες για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ορμώμενος από τις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας, κατέκτησε επαξίως την μπασκετική –και ουχί μόνο– Αμερική κι ολάκερο τον πλανήτη. Ο τίτλος «πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ» αναδεικνύει τον κορυφαίο καλαθοσφαιριστή της οικουμένης. Βίωσε ζόρικες καταστάσεις στα Σεπόλια. Φτώχεια καταραμένη. Σε μια υπόγα ένα δωμά, τέσσερα κουτσούβελα και δυο οι γονείς, έξι. Δουλειά ούτε δείγμα κι όποιος αντέξει. Για να ξεγελάει την πείνα του έτρεχε και σαλτάριζε στις μπασκέτες. Το ταλέντο του έκανε μπαμ. Ο εκκωφαντικός του ήχος βάρεσε στο δοξαπατρί περιοδεύοντα προπονητή.

Δεινοπάθησε ώσπου να τον εντάξει στην ομάδα της γειτονιάς. Το διοικητικό τιμ εξασφάλισε πρώτα εργασία στον πατέρα και ημιαπασχόληση στη μαμά. Να σταθεί στα πόδια της η φαμίλια, βρε αδερφέ. Να της δοθούν κίνητρα. Ο μικρός πάλι είχε τρέλα με το ποδόσφαιρο. Ισαμε τριάντα φορές παράτησε και ξανάπιασε την κεραμιδί μπάλα μέχρι να καταλάβει πως υπέρτερες δυνάμεις συνωμοτούσαν για να χορεύει ξέφρενα γύρω απ’ τα καλάθια. Ατιμο κισμέτ. Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Εκτοτε αφοσιώθηκε στο άθλημα και υπερέβαλε εαυτόν δουλεύοντας σκληρά. Στα δεκαεννιά του τον ξετρύπωσαν λαγωνικά απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, προσφέροντάς του χρυσοφόρο συμβόλαιο στους Μιλγουόκι Μπακς.

Ανακαλύψαμε αίφνης εμβρόντητοι την αξία της δεύτερης γενιάς μεταναστών. Οσοι φρίτταμε για το ότι γέμισαν τα σχολειά με βρομιάρηδες υπανάπτυκτους και πασχίζαμε να απομακρύνουμε τα τέκνα μας από τους αλλόθρησκους, εκδηλώσαμε αμέριστο θαυμασμό. «Κοινωνό της ημετέρας παιδείας» τον χαρακτήρισε ο ξενοφοβικός Σαμαράς απονέμοντάς του κατ’ εξαίρεσιν την ελληνική ιθαγένεια. Αθελά του ο Αντετοκούνμπο ξεγύμνωσε την υποκρισία μας, δικαιώνοντας ταυτοχρόνως χιλιάδες αγόρια και κορίτσια σαν τον ίδιο που ταπεινώνονται και υποφέρουν απ’ τη μισαλλοδοξία του διπλανού. Η ανοχή μας διήρκεσε όσο η πτήση Αθήνα-Σικάγο. Δεν παύουν, δυστυχώς, να ποδοπατούνται τα υπόλοιπα ξενάκια απ’ τη φτέρνα του κρατικού και ιδιωτικού ρατσισμού. Ουδέποτε λησμόνησε τους φίλους του στα Σεπόλια ο Γιάννης και τους γείτονες που τον στήριξαν στις δύσκολες ώρες. Αναφέρεται πάντοτε με ευγνωμοσύνη στην πατρίδα του, την Ελλάδα, κι ο Παρθενώνας μόνο στη φόδρα του δικού του σακακιού αποτελεί ένδειξη καλού γούστου.

Η Κατερίνα Νοτοπούλου υπέπεσε σε αντιαθλητικό φάουλ επιχειρώντας να φωταγωγήσει με τη λάμψη του την υποψηφιότητά της στην πιο υποφωτισμένη εκλογική αναμέτρηση. Η αφίσα με τις φωτογραφίες του Αντετοκούνμπο δίπλα στ’ όνομά της προκάλεσε δημόσια κατακραυγή. Διέπραξε δεύτερη απρέπεια χρεώνοντας το σφάλμα στους υφισταμένους της. «Το πολυσυζητημένο λάθος δημιουργικό (sic!), που δεν πρόλαβα να δω πριν αναρτηθεί από συνεργάτες, κατέβηκε προς αποφυγήν παρεξηγήσεων» αρκέστηκε να δηλώσει. Δεν το κάνει επίτηδες, φρονώ. Απλώς δεν έχει συναίσθηση. Καίτοι κοντοσυνομήλικη με τον Γιάννη, ακολούθησε εκ διαμέτρου αντίθετες ατραπούς.

Στο ντεμέκ αριστερόστροφο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» του ΣΥΡΙΖΑ διέθετε δόντι και το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Ως και υπουργικούς θώκους αξιώθηκε. Εκτέθηκε στον Δήμο Θεσσαλονίκης απέναντι σε τρεις πεμπτοκλασάτους δεξιούς και βγήκε τέταρτη. Δεν πτοήθηκε μολαταύτα και δεν βρήκε μεμπτά στην εκστρατεία της. «Εκτός αν εννοείτε πως φόρεσα ροζ γόβες» μας κατακεραύνωσε ως κακέκτυπη σταχτοπούτα. Δεν υποψιάζεται καν ότι το άκρως χαμουτζίδικο επίθετό της δεν θρέφει δάφνες, καταπώς επιμένει ο αρχηγός, στην πρωτεύουσα του Βορρά. Ας δοκιμάσει την επόμενη φορά στη Μεσσηνία, τη Λακωνία ή, γιατί όχι, στη Γαύδο. Ο Αντετοκούνμπο πέτυχε τουλάχιστον δύο ηράκλειους άθλους: να προφέρει σωστά σύμπασα η Ελλάς ένα επώνυμο-γλωσσοδέτη και να βαφτίζουν Γιάννη οι Αμερικάνοι τους γιους τους, όταν χιλιάδες Γιάννηδες προηγουμένως επέστρεφαν από το Αμέρικα ως Τζόνι ή Γκαν.