Φλόγινη γλώσσα

«ΕΧΩ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ για τα μακρινά αριστουργήματα» τιτλοφορείται ο καλαίσθητος τόμος με τα ποιήματα του Παύλου Σιδηρόπουλου, που τυπώθηκε εσχάτως στις εκδόσεις Opportuna. Πρόκειται για υλικό, το οποίο συγκέντρωσε και δούλεψε επί χρόνια η φιλόλογος αδελφή του Μελίνα Σιδηροπούλου και αποδεικνύει ότι ο πρίγκιπας της ελληνικής ροκ, εκτός από σπουδαίος συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, υπήρξε κατά βάθος αληθινός ποιητής, ακόλαστος και κολασμένος. Το βιβλίο παρουσιάζεται απόψε στις 8 στο Polis Art Cafe (Πεσμαζόγλου 5). Μιλούν οι Οδυσσέας Ιωάννου, Αννα Στάικου, Θέκλα Τσελεπή, Μελίνα Σιδηροπούλου και συντονίζει ο Νίκος Παπαχριστόπουλος. Ιδού δεινό δήγμα γραφής, αρχής γενομένης από χαϊκού:

ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΓΑΛΜΑΤΑ/ αλλάζουν θεοί/ δεν προλαβαίνω. • Μια βουβή υποταγή/ τ’ αλφάβητό σου/ το κρατάς σφιχτά. • Μάτι της νύχτας/ ασάλευτη αγρύπνια/ δίχως βάλσαμο. • Κανείς δε ρωτά./ Σιωπή συμπάθειας/ ή φόβου καταφύγιο; • Ανοιχτή πληγή/ στάξε της λίγο δάκρυ/ κι αλλάζει το αίμα. • Τα κάγκελά μου/ στο κεφάλι μου κρατώ/ τη φυλακή μου. • Τον άγγελό μου/ συναντώ κάθε φορά/ που γονατίζω. • Πρόσωπο άδειο/ στα ερείπια ψαχουλεύει/ η μητέρα μας. • Ασπρα μάρμαρα/ κίτρινα αγάλματα/ μαύρη γενηά.

Η ΧΑΡΑΚΩΜΕΝΗ ΦΩΝΗ του αλήτη σημαίνει μοναξιά/ η ανοιχτή παλάμη που χουφτιάζει απελπισμένα τον αγέρα/ σημαίνει μοναξιά/ το μαστίγιο του πάθους που τρυπάει σα φλόγινη γλώσσα/ το δέρμα του έρωτα/ σαν ασυνείδητη κραυγή μέσα στον ύπνο/ που σπείρει πανικό στο βολεμένο νου/ γελάει στις αρτηρίες της σάρκας/ τρώγοντας το συκώτι του δεσμώτη εραστή/ κάθε του γέλιο κι ένα τίναγμα/ κάθε του τίναγμα κι ένα εξαναγκασμένο βήμα/ κάθε του βήμα ένα κενό/ κάθε κενό και μια ανοιχτή παλάμη/ χουφτιάζει απελπισμένα τον αγέρα/ σημαίνει και πάλι μοναξιά... Πώς να τη μάθω ετούτη τη θρησκεία.

ΣΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΦΩΣ εγώ είμαι ο αιώνας κι η στιγμή/ που πάνω τους ξαπλώνει η ρυτιδωμένη σκέψη/ έρποντας να συναντήσει τη μεγάλη καταιγίδα/ των αφανών περιπλανήσεων.

ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟ Στη Σαλονίκη κάθομαι/ σ’ ένα ξενοδοχείο/ και σκέφτομαι τις μέρες τις παλιές./ Περάσανε οι άτιμες/ σαν ένα λεωφορείο/ που δεν συγκαταλέγεται στις αστικές γραμμές.// Με μια ζωή ανάμικτη/ αλήτη αριστοκράτη/ στο Hobby πρωτοπαίξαμε μαζί./ Νύχτες πολλές κι ατέλειωτες/ στου Νιόνιου το «παλάτι»/ περνούσαμε με τζιν και μουσική.// Σε μια σκηνή που όμοια/ δεν είχε ξαναγίνει/ πολέμησε γι’ αυτή τη μουσική./ Μα ήταν φαίνεται «βαρειά»/ κι έπρεπε ν’ «αλαφρύνει»/ κι έτσι ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει ένα Ελ-πί.// Μα κάποτε του γράψανε/ εγκώμιο καλλιτέχνη/ σ’ ένα δισκάδικο, σε κάποιο μαγαζί./ Πως δέκα χρόνια τάφαγε/ στο ροκ και στο κουρμπέτι/ μα όλο κι όλο ήτανε μια κόλλα από χαρτί.// Ακουσα νέα δυσάρεστα/ για σένα Δημητράκη/ πως μόνος ολομόναχος πια τώρα την περνάς./ Δεν ξέρω αν κλαις ή αν χαίρεσαι/ ή αν άλλαξες λιγάκι/ κείνο που ξέρω σίγουρα είναι πως τραγουδάς.