Η μαγική καρέκλα του Μαξίμου

Φαντάζονται ορισμένοι του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ πως η φθορά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις οφείλεται στο ότι ο αρχηγός καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες στους ψηφοφόρους πριν από τον Γενάρη του ’15, απογοητεύοντάς τους οικτρά όταν έφαγε τα μούτρα του στο ντουβάρι των Βρυξελλών και του Βερολίνου τον Ιούλιο, οπότε αναγκάστηκε να υπογράψει νέο επαχθές μνημόνιο κι ας διαβεβαίωνε ότι θα καταργήσει τα ήδη υπάρχοντα με έναν νόμο και ένα άρθρο.

Το δίκιο τους βουνό, καίτοι παραβλέπουν πως χωρίς τα μεγάλα «θα» ο ΘΑλέξης ενδεχομένως να έμενε μετεξεταστέος στην αντιπολίτευση. Το βαρύ ατόπημα, παρά ταύτα, το σφάλμα το οποίο στραπατσάρει τώρα τη δημόσια εικόνα του, δεν έγκειται τόσο στις φρούδες ελπίδες που διέσπειρε αφειδώς, αμετροεπής και ασυγκράτητος, όσο στο ότι δεν συγκράτησε τα φθηνά επιχειρήματα άτινα μετερχόταν ο προκάτοχός του για να δικαιολογήσει την ολέθρια πολιτική που υπηρετούσε. Για να μην τα επαναλαμβάνει, βρε αδελφέ.

Υπεβλήθην αυτοβούλως στη βάσανο να παρακολουθήσω την προχθεσινή του συνέντευξη στον ΑΝΤ1 και νόμιζα πως ακούω τον καραμπουζουκλή Καλαματιανό – τον ΘΑμαρά ντε. Τάλε κουάλε. Φτυστοί. Ο πρωθυπουργός περιέγραφε μια Ελλάδα που παρεπιδημεί μόνο στα πονηρά του ενύπνια.

Στους προηγούμενους χρέωσε όλα τα δεινά. Φταίνε, βλέπεις, πάντα οι άλλοι. Ο ίδιος παρέλαβε χάος και θα παραδώσει παράδεισο. Μείωσε ήδη την ανεργία. Εκλεισε το ’16 με, οριακή έστω, ανάπτυξη, η οποία το ’17 θα εκτοξευτεί στα επουράνια. Πέτυχε πρωτοφανές πλεόνασμα, ασχέτως εάν το χαρακτήριζε άλλοτε αιματοβαμμένο. Οι εισπράξεις από τις πωλήσεις αεροδρομίων, λιμανιών και τρένων, τον δημόσιο χαρακτήρα των οποίων παρεμπιπτόντως θα υπεράσπιζε, ξεπέρασαν κάθε προσμονή. Χτυπούν στις ράγες τα κεφάλια τους οι αγοραστές, να βλέπουν τα καρούμπαλα, να θυμούνται το κάζο, να μην ξαναπιαστούν κορόιδα.

Τρανταχτή απόδειξη της ευημερίας, ήτις λαμπρύνει τον τόπο, ήταν δίχως άλλο η πρόσφατη Λαμπρή. «Φέτος το Πάσχα εγώ κυκλοφόρησα», είπε ο αθεόφοβος, «και είδα τη μεγαλύτερη έξοδο των τελευταίων επτά ετών». Τις ταβέρνες και τις καφετέριες γεμάτες, ειρήσθω εν παρόδω. Πού ’σαι, Αντωνάκη μου, να καμαρώσεις, μαζί με τον Γιωργάκη ασφαλώς, πώς έχει ξεπατικώσει όλα σας τα κόλπα και βαδίζει βήμα βήμα απαρεγκλίτως στα χνάρια σας και στον κατήφορό σας.

Ορρωδούν κι οι δυο, ωστόσο, μπρος στην ακλόνητη δημιουργική λογιστική του. Κάνει τον σταυρό του, υπογράμμισε, για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος. 4,2% του ΑΕΠ δεν είναι παίξε-γέλασε. Το μίζερο ΔΝΤ το υπολόγιζε μόλις στο 0,1%. Τουτέστιν 42 φορές παραπάνω. Αν δεν το πιάναμε, εξήγησε, το άτιμο Ταμείο «θα ζήταγε 42 φορές περισσότερα μέτρα». Και το εννοούσε. Στάκα, ρε μπάρμπα. Επί 3,8 δισ. που κοστίζει το νέο πακετάκι, αθροίζονται σκάρτα 160 ζεστά δισεκατομμύρια γιούρο.

Συγγνώμη δηλαδή! Πρέπει να σου χρωστάμε κι ευγνωμοσύνη για τα 156 δισ. που μας γλίτωσες; Χοντροκομμένο το παραμύθι. Ως κι ο Κικίλιας το κατάλαβε κι έβγαλε τα μπακαλοτέφτερά του. Πρωτοτύπησε επίσης ο θεϊκός ΘΑλέξης, τονίζοντας ότι «τα μέτρα για τα οποία μου ασκείται κριτική είναι το εξιτήριο από το πρόγραμμα (sic)». Η καρέκλα του Μαξίμου έχει μέλι – δεν ξεκολλάς από πάνω της ούτε με γερανό. Ταυτοχρόνως είναι μαγική. Θρονιάζεσαι και γίνεσαι πιστό αντίγραφο των προγενέστερων. Πανομοιότυπος. Καρμπόν. Αχ πού ’σαι νιότη...