Περίπατος Κυριακής σε κλίμα πολικό

Παγωνιά χθες το πρωί στον περίπατο. Νύχτα ακόμα. Ξημέρωσε στο Φάληρο.

Από τα μαγευτικά του χιονιά ξημερώματα, αρκεί να μη σκεπάζει συννεφιά τον ουρανό, ώστε να βλέπεις σύννεφα που ροδίζουν. Ροδοδάκτυλος ηώς, που λέει κι ο παππούς ο Ομηρος.

Μπορούσα να ντυθώ καλύτερα. Θα ήμουν πιο άνετος.

Η άνεση ήρθε μετά το πρώτο ημίωρο ζωηρού περίπατου.

Πάλι μου όρμησαν τα τρία σκυλιά στην είσοδο της μαρίνας Αλίμου∙ πάντα μπροστάρης το λευκό, που κάνει διαφήμιση οδοντόπαστας που καταπολεμά την τερηδόνα!

Πάλι με έσωσε το όπλο μου: ένα ξερόκλαδο, που έχω μόνιμα καταχωνιασμένο πλάι στο ρέμα της Πικροδάφνης.

Ελάχιστοι πεζοί, ουδείς ποδηλάτης, δύο καλαμαράδες (ψαράδες με καλάμι…), ουδεμία ασώματος κεφαλή (κεφάλια επιπλέοντα στη θάλασσα∙ θέαμα που με διασκεδάζει αφάνταστα).

Ομως… στην πλαζ του Αλίμου, που είναι «αγκυροβόλιο» χειμερινών κολυμβητών, είδα λουομένη, με μαγιό μπικίνι ερυθρό και μαλλί κοντό χροιάς υποκιτρίνης, να ξεβγάζεται στο ντους.

Συνεπέρανα ότι μάλλον πρότερον εκολύμβα∙ άλλως προς τι ο καταιονισμός διά γλυκέος ύδατος!

Ρώτησα οδηγό σταθμευμένου γιωταχί - εκείνη τη στιγμή η θερμοκρασία περιβάλλοντος ήταν προς Νορβηγία: δύο βαθμοί κάτω από το μηδέν.

Προχώρησα ακόμα λίγο, μέχρι την Ακτή του Ηλιου (παλιά, Ζέφυρος∙ ουδεμία σχέση!).

Εκεί έκανα μεταβολή. Στην επιστροφή τώρα (είχε βγάλει λιακάδα στο μεταξύ): Ασώματος κεφαλή, επέπλεε του καλού καιρού, στον Φλοίσβο, και κάποιος, από την παραλία, φωτογράφιζε το παράδοξον: πώς διατηρείται κεφαλή, άνευ ωμοπλάτης, ζώσα επί των κυμάτων!

Παραπλεύρως, στο πάρκο Φλοίσβου, γαλή (όχι γάτος, γάτα, γιατί ήταν πολύχρωμη, και οι «εμπριμέ», όπως τις έλεγε ο αξέχαστος φίλος Δραγουμάνος, είναι πάντα θηλυκές) χωνόταν σε συστάδα θάμνων με το πτερωτό της έδεσμα στα δόντια.

Στο λεωφορείο διάβαζα, από μετάφραση, τον Επιτάφιο του Περικλή, όπως τον διέσωσε ο Θουκυδίδης.

Ασυναίσθητα, το μυαλό μου έτρεξε στον Σόιμπλε! Κακώς ανέβαλα ραντεβού με ψυχαναλυτή…