Με αφορμή ένα τυχαίο ολίσθημα σε περίπατο

Στο Φάληρο, ανήμερα Χριστούγεννα, εφτά το πρωί. Νύχτα ακόμα. Μπήκα στη μαρίνα του Φλοίσβου, από την είσοδο για πεζούς, με την ξύλινη ράμπα. Εκεί ατύχησα.

Διότι, κατηφορίζοντας τη ράμπα σαν καλή χαρά, γλίστρησα κι έσκασα στα σανίδια. Κάποιο νερό είχε πέσει στο σανίδωμα –πιθανόν από αυτόματο πότισμα του γκαζόν, αριστερά και δεξιά– και η πρωινή παγωνιά είχε μετατρέψει δυο-τρία τετραγωνικά σε… holiday on ice.

Ομως, δεν ξέρω γιατί, αλλά, καθώς γλιστρούσα, ήμουν απολύτως βέβαιος ότι δεν θα πάθω τίποτα. Επεσα τ’ ανάσκελα. Σύρθηκα ένα-δυο μέτρα καθιστός, να βγω από τον πάγο. Εφτασα στο στεγνό, σηκώθηκα και... αυτό ήταν όλο.

Απέδωσα το γεγονός ότι το ατύχημα δεν είχε την παραμικρή συνέπεια (περπάτησα σχεδόν δυο ώρες στο Φάληρο το πρωί των Χριστουγέννων, παντού ολόστεγνα και μόνον εκείνα τα δύο τετραγωνικά ήταν κρυσταλλιασμένα!), στο ότι, εδώ και κάποια χρόνια, για λόγους που δεν ενδιαφέρουν το πανελλήνιο, φροντίζω να διατηρώ το σώμα μου σε φόρμα∙ δεν είμαι δα και στο κατώφλι της πρώτης νεότητας!

Γι’ αυτό, παρά την απεριόριστη εκτίμηση που έχω στον Ελύτη, στο γνωστό του «Οπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη!», συνιστώ να προσθέτουμε και λίγη γυμναστικούλα∙ χρήσιμη και αυτή όσο ο Σολωμός και ο Παπαδιαμάντης∙ οι πολύ νέοι δεν το καταλαβαίνουν ακόμα.

Διότι, το σώμα, όταν το φροντίζεις, στην κρίσιμη στιγμή θυμάται να ανταποδώσει τη φροντίδα με ευεργεσία, και τούμπαλιν: άμα το κακοποιείς, σου κάνει και αυτό τη ζωή μαύρη.

Είχα και το τυχερό μου επιστρέφοντας. Απέφυγα να ξαναπεράσω από το σημείο ολισθήσεως. Προχώρησα παρακάτω. Ετσι, βγήκα μπροστά από το λεωφορείο, την ώρα που ξεκινούσε, με είδε ο οδηγός από μακριά βιαστικό, κατάλαβε και με περίμενε…