Τραγούδια διάφορα και παρατράγουδα

Επίσκεψη σε σπίτι φίλου, στα βόρεια προάστια. Τηλεφώνησα να δω πώς είναι (χειρουργήθηκε πρόσφατα, επιτυχώς), μου έριξε δόλωμα –κάτι μεζεδάκια και άλλες τέτοιες αγριότητες–, πήρα ένα μπουκάλι κρασί κι ένα ταξί και πήγα. Τα ’χωσα στον ταξιτζή προκαταβολικά, για να μη μου τα χώσει στη διαδρομή αυτός.

Από τον τρόπο, με ασήμαντη αφορμή, που καταφέρθηκε στην κυβέρνηση και τον Τσίπρα και πήρε αμπάριζα: «τους αλήτες που καίνε τις σημαίες» και που «έπρεπε να είναι στη φυλακή», κατάλαβα, εκ πείρας, ότι θα το γύριζε στο «όλοι ίδιοι είναι», με αυτό το πνιγηρό πατριωτιλίκι που μου τη δίνει όσο τίποτα, καταλήγοντας σε «χρυσαυγίτικα» τραγούδια και παρατράγουδα.

Του το έκοψα από την αρχή. Τον πήγα από Παγκράτι μέχρι Φιλοθέη τσουλώντας: σκωτσέζικο λουτρό: ζεστό-κρύο, μια έπαιζα τον καλό και μια τον κακό μπάτσο. Αχνα δεν έβγαλε, από τους Αμπελοκήπους και πάνω.

Στο τέλος, έξω από το σπίτι του φίλου, στρέφοντας να πάρει τα χρήματα (πάντα στα ταξί κάθομαι πίσω), κατάλαβε από τη συσκευασία το περιεχόμενο του δέματος και είπε, σχεδόν καλοσυνάτα: «Ευχαριστώ κύριε… και… καλόπιοτο». Γέλασα. Σκέφτηκα ότι ακόμα κι ένας άγιος ταξιτζής θέλει φοβέρα.

Για την επιστροφή, απέφυγα να επαναλάβω το ανδραγάθημα και πήρα λεωφορείο (εδώ με σβέρκωσε η γλώσσα: διότι λεωφορείο σημαίνει: μέσον που φέρει/μεταφέρει λαό∙ λεώς στην αττική διάλεκτο) από την Κηφισίας.

Αυτήν πάλι, αδύνατον να την πω και να τη γράψω λεωφόρο Κηφισιάς, που είναι και το σωστό. Διότι, τουλάχιστον στις αρχαίες πηγές που έχω υπόψη, πουθενά δεν αναφέρεται ως Κηφισία ή Κηφισσία.

Είναι σύνηθες γλωσσικό φαινόμενο, μετά από διαχρονική χρήση, η ευρυχωρία της γλώσσας να αθωώνει λάθη και να τα ενσωματώνει στα σωστά. Το λένε οι γλωσσολόγοι. Ομως δεν λένε πού ενσωματώνονται λάθη, διαρκώς επαναλαμβανόμενα, πολιτικά! Δεν είναι της ειδικότητάς τους…