Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται

Με Ναζίμ Χικμέτ είπα να αρχίσω σήμερα. Αλλά σε παραλλαγή και με κάποιες αντιστίξεις από την επικαιρότητα.

Οι παλαιότεροι θυμόμαστε αυτό το ποίημα του σημαντικού Τούρκου ποιητή (μετάφραση Γιάννης Ρίτσος), από τη δεκαετία τού ’60, με τις ηρωικές πλην πένθιμες απαγγελίες σε εορτές και μνημόσυνα αριστερών νεολαιών, κυρίως της Νεολαίας Λαμπράκη.

Οι νεότεροι το γνώρισαν ασφαλώς από τη μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου, με τη φωνή της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη, τον πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης.

«Αν η μισή καρδιά μου βρίσκεται γιατρέ εδωπέρα. Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται (…). Κι ύστερα γιατρέ την κάθε αυγή με τα χαράματα. Πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα ντουφεκίζεται».

Ήταν η εποχή του δικού μας εμφύλιου σπαραγμού, με την καταστολή, τις εκτελέσεις και τα ξερονήσια.

Να συμπληρώσω εδώ τον ανεκδιήγητο συνάδελφο (ξέχασα κιόλας το όνομα!), που έκανε αντίστιξη στους «έγκλειστους της Καλλιθέας» διαπραγματευτές για τις άδειες των καναλιών τους μετεμφυλιακούς κρατούμενους Μακρονησιώτες (στρατιώτες και πολίτες, ανάμεσά τους και ο μεγάλος μου αδελφός και πολλοί, πολλοί και καλοί, φίλοι) λέγοντας, ο αθεόφοβος, ότι στη Μακρόνησο ήταν καλύτερα, γιατί –τουλάχιστον!– είχε και θάλασσα.

Συμπληρώνω λοιπόν πως η Μακρόνησος, εκτός από θάλασσα ήταν ακόμα… ευάερη (την έπαιρνε ο αέρας και τη σήκωνε) και… ευήλια (τη ζεμάτιζε ο ήλιος τα καλοκαίρια).

Τέλος πάντων (και καμιά συγγνώμη, ενίοτε, δεν βλάπτει), αφού η μισή καρδιά είναι ενταύθα, σε τηλεοπτικές άδειες και λοιπές δυσοίωνες «προφητείες» (ενέσκηψε ή επίκειται καταστροφή!), η άλλη μισή βρίσκεται στην Κίνα, όπου χθες και σήμερα, σε… κωμόπολη του Νότου μόλις εννέα εκατομμυρίων κατοίκων, την Χανγκτσόου, συνέρχονται (από αλλεπάλληλα πλήγματα προφανώς∙ καμιά φορά η γλώσσα σχολιάζει από μοναχή της!) οι 20 ισχυροί του πλανήτη, άλλως και G (Group) 20, να εξετάσουν πώς όλοι οι άλλοι εμείς δεν συνερχόμαστε με τίποτα…