Δημοκρατίες με σφραγίδα των αναποφάσιστων

Brexit-χιονίσει οι Βρετανοί του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισαν χθες ό,τι, όπως και σε όσο όποιο ποσοστό ψήφισαν και αποφάσισαν εάν φεύγουν (leave) ή μένουν (remain) στην Ευρωπαϊκή Ενωση… σκεφτόμουν χθες το μεσημέρι, καθώς αναλογιζόμουν -πολλοστή φορά μετά από κάποια εκλογή-, τι γράφεις για μία εκλογή την ώρα που εξελίσσεται, όταν αυτά που γράφεις θα δημοσιευτούν επί αποτελέσματος ήδη γνωστού.

Είναι όντως ένα πρόβλημα… άλυτο από το 1985, που με απασχόλησε για πρώτη φορά (βουλευτικές, 2 Ιουνίου, με το περίφημο του Αντρέα: «Δεν θα χαλάσουμε τα μπάνια του λαού»). Τι κάνεις; Γράφεις, φέρ’ ειπείν για τα… ρηχά πιάτα και τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα που έχουν απέναντι στα βαθιά; Ή μπαίνεις στα βαθιά της επικαιρότητας που είναι μία εκλογή, κρίσιμη κατά τη γνώμη μου και, πάντως, εκλογή που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Πρώτα πρώτα, για να… προλάβω τα αυριανά (σημερινά, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα), λέω πως ήμουν υπέρ της παραμονής (του remain). Μετά, ότι θεωρώ το δημοψήφισμα (κάθε δημοψήφισμα πολιτικού περιεχομένου -όχι πολιτειακού ή άλλου περιεχομένου- κάποια από αυτά τα θεωρώ συζητήσιμα) ως τη λιγότερο δημοκρατική και γνήσια και την περισσότερο στρατευμένη και νοθευμένη μορφή λαϊκής έκφρασης, και απορώ πώς και δεν το τονίζουν αυτό οι, συνήθως, λαλίστατοι συνταγματολόγοι.

Τούτων δοθέντων, περιορίζομαι σε δύο, ενδεικτικά, σημεία (προχθεσινή «Εφ.Συν.»): Πρώτον, οι αναποφάσιστοι: πάλι «θα έκριναν το αποτέλεσμα». Γενικά, οι δυτικές δημοκρατίες -οι καλύτερες, πιστεύω, έστω οι λιγότερο κακές από όσες υπάρχουν- είναι δημοκρατίες των… αναποφάσιστων∙ μέχρι να γίνουν (αν γίνουν) δημοκρατίες των αποφασισμένων έχουμε μέλλον! Δεύτερον, ο… Σόιμπλε! Είπε το καλύτερο (τι εννοούσε, άλλο ζήτημα∙ προσωπικά πιστεύω ότι πάει για καγκελάριος…). Είπε ότι: Η Ευρώπη, με ή χωρίς Brexit, πρέπει να αλλάξει. Εδώ είναι ο κόμπος. Ολα τ’ άλλα είναι… κομπογιανίτικα!