Τιμωρητικός κλοιός

Σε δουλειά να βρισκόμαστε… Ολα τα έχει τακτοποιήσει η κυβέρνηση, τα έχει… κανονικοποιήσει, έχει βάλει νερό στ’ αυλάκι, από το οποίο το είχαν εκτρέψει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που είχαν ορκιστεί ποια θα πρωτοβλάψει τη χώρα. Ε, ήρθε και η ώρα, αφού το κόψαμε και το ράψαμε στα μέτρα μας, να το στολίσουμε ομοίως.

Δεν ξέρω πόσο θα το κατορθώσουν, διότι θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, με πρώτους το εύρος των αντιδράσεων από τους πολίτες και την εν γένει στάση της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτές τις ώρες η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με νόμους που ψήφισαν ή απειλούν να ψηφίσουν μονοκούκι οι κυβερνητικοί ελέω αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας –κι άμα σας αρέσει…–, το νομότυπο δηλαδή, πέραν, ενίοτε και μακράν, του νομίμου και του δικαίου, επιχειρεί να επιβάλει στη χώρα τιμωρητικό κλοιό. Με μόνη εκτός κλοιού την τιμωρό κυβέρνηση.

Κλοιός από «σκληρά μέτρα», «επιδείξεις πυγμής», «πειθαρχικά συμβούλια» και λοιπούς… μπαμπούλες. Από την Παιδεία, όπου ξαφνικά η φοιτητική βία εκτινάσσεται από πανεπιστήμια βιαιότητας εν είδει κακόφημων συνοικιών του… Σικάγου. Μέχρι τη Δημοσιοϋπαλληλία, με τη διαβόητη «αξιολόγηση», όπου ο προϊστάμενος θα «βαράει» τον υφιστάμενο και ο υφιστάμενος θα «καρφώνει» τον προϊστάμενο. Γιατί ακριβώς αυτά έλειπαν για να «εξυπηρετηθεί» ο πολίτης. Ολα τ’ άλλα τα λύσανε στα έξι χρόνια μητσοτακικής διακυβέρνησης!

Καπνοί και βεγγαλικά! Ολα. Χωρίς κανένα αντίκρισμα πιστοποίησης στους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς, της Ενωσης, στατιστικούς δείκτες. Μία τιμωρητική πλεκτάνη, δυσανάλογη, ενίοτε και άσχετη, με την πραγματικότητα. Μόνο και μόνο για να θολώσει το τοπίο, μιας χώρας που, ακριβώς με τις εξαγγελίες τιμωριών, φτωχαίνει, μιζεριάζει και γερνάει ολοένα και πιο πολύ. Με μια κυβέρνηση που αποφασίζει, διατάζει και εκτελεί διατάγματα είτε παραγγελίες προς «ημετέρους». Η άλλη διαβόητη μετά την «αξιολόγηση», η «αξιοποίηση» κυρίως εκτάσεων του Δημοσίου (εσχάτως, όπως διαβάζω, και… συνεταιρισμών, π.χ. στη Σαρωνίδα, προχθεσινή «Συντακτών»). Γενικώς, αναπτυσσόμεθα. Με τιμωρίες και… μωρίες.