Ποιος να το περίμενε; Ηταν σπουδαίος, ήταν ήδη σπουδαίος εν ζωή και δημοφιλής σχεδόν όσο και σήμερα - γενικά, σ’ το λέω να το ’χεις στον νου σου: σαν βλέπεις μαλλί να πετάει δεξιά κι αριστερά και όχι να ’ναι σαν να το ’χει γλείψει γελάδα, πόσο μάλλον να έχει και εμφανή τα σημάδια της εμφύτευσης λες και το ’φτυσε κιόλας η γελάδα πριν το γλείψει, ε σαν βλέπεις αυτό το πεταχτό, μη αγελαδινογλειμμένο μαλλί, κάποιος πραγματικά σπουδαίος είναι. Οι υπόλοιποι θέλουν απλά να τους γλείφεις, για να ταιριάξεις με το μαλλί τους – έως εκεί φτάνει η πραγματική δόξα κι εξουσία τους.
Του Λούντβιχ, πάντως, η καούκα πέταγε ολούθε. Το ίδιο και το ταλέντο – αμάζευτο! Αλλά και πάλι, ποιος να το περίμενε από έναν συνθέτη και μάλιστα εκείνης της εποχής, που όλο για τους βασιλιάδες γράφανε κι από εκείνους έπαιρναν παραγγελίες; Ωστόσο ο Μπετόβεν μάς έβαλε τα γυαλιά: έγραψε, αρχές του 1804, εμπνεόμενος από τη Γαλλική Επανάσταση, την πρωτοπορία και τα διακυβεύματά της, την 3η Συμφωνία του σε Μι ύφεση μείζονα. Και την αφιέρωσε στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, για το νέο Σύνταγμα που καθιέρωσε και που ήταν βασισμένο σε «αληθείς αρχές της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, στα ιερά δικαιώματα της ιδιοκτησίας, της ισότητας και της ελευθερίας». Οταν όμως τον Μάιο του ίδιου χρόνου ο Ναπολέων ανακήρυξε εαυτόν Αυτοκράτορα, σηκώθηκαν ακόμα ψηλότερα οι τρίχες του παμμέγιστου Γερμανού συνθέτη, ο οποίος αναφώνησε (και αλήθεια λέω): «Ωστε κι αυτός δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν κοινό άνθρωπο. Τώρα θα βάλει κάτω απ’ την μπότα του όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Θα βάλει τον εαυτόν του πάνω απ’ όλους και θα γίνει ένας τύραννος!»... Ρε τον Λούντβιχ – πού να ’ξερε πώς θα κατέληγε ο λαός του ενάμισι αιώνα μετά (και πως ο Χίτλερ δικές του συνθέσεις θα επέλεγε ν’ ακουστούν σαν παρήλαυνε στο Βερολίνο). Τότε, πάντως, αμέσως έσκισε τη σελίδα με την αφιέρωση «Στον Βοναπάρτη» και άλλαξε όνομά στη Συμφωνία, λέγοντάς την «Ηρωική»... Και κάπως έτσι δημιουργούνται τα πραγματικά πανανθρώπινα αριστουργήματα.
Μάης ήταν όταν δημιουργήθηκε ακόμα ένα παρόμοιο αριστούργημα, πριν από σχεδόν ενενήντα χρόνια. Τότε, τον Μάη του 1936, όταν ο μετέπειτα δικτάτορας Μεταξάς διέταξε τον στρατό να κατεβεί στους δρόμους για να καταστείλει την ειρηνική, αλλά τεράστια απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη. Μαζί τους ήταν οι αρτέμποροι, οι αυτοκινητιστές και οι βιομηχανικοί εργάτες. Ακόμα και ο στρατός μαζί με τους διαδηλωτές ένα έγινε, καθώς η, έφιππη μάλιστα, χωροφυλακή έπαιρνε τα όπλα από τους φαντάρους και χτυπούσε στο ψαχνό: 12 νεκροί (17 έως 32 ετών) και πάνω από 300 τραυματίες ο απολογισμός. Πρώτο δολοφόνησαν τον 25χρονο Τάσο Τούση. Η φωτογραφία με τη μητέρα του να οδύρεται πάνω από το πτώμα του παιδιού της ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες».
Μάης είναι και τώρα. Τώρα, που οι ιδεολογικοί απόγονοι του Μεταξά (που δεν τον θυμόμαστε ως δολοφόνο, αλλά ως τον άνθρωπο που είπε το «Οχι», τρομάρα μας) βάζουν μαλλιά, το παίζουν γκόμενοι, έχουν πονέσει οι μασέλες τους από το πολύ «φάε-φάε» (να δεις που μαζί με τους τραπεζίτες μας θα χρυσώσουν και τους φρονιμίτες τους) και συνεχίζουν να θυσιάζουν δεκάδες ανθρώπινες ζωές, εν γνώσει τους και απολύτως ηθελημένα, σε έναν και μόνο θεό: στο χρήμα που φέρνει η εξουσία. Εχει και όνομα αυτός ο θεούλης: Καπιταλισμός. Οι φίλοι τον φωνάζουν χαϊδευτικά: «ο δεξιούλης».
Ετσι φώναζαν και τον βασικό εκπρόσωπο του θεού τους επί Γης, τον οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν. Του έδωσαν και Νόμπελ διάολε (αλλά θα μου πεις, εδώ έδωσαν στον Πισσαρίδη!), αυτόν που ακόμα και «τα παιδιά του», τα λεγόμενα «παιδιά του Σικάγου», έβρισκαν παιδαριώδεις τις προτάσεις του, όπως το παραδέχονται οι ίδιοι στο ντοκιμαντέρ «Chicago Boys». Ξέρεις τι χρειάζεται για να γίνουν πράξη τα όσα λένε αυτά τα παιδάκια; Σχεδόν πλήρης κατάργηση των ελευθεριών και επιβολή του τρόμου.
Φαντάζομαι κι αυτοί Μπετόβεν θ’ άκουγαν... Οσο για μας, ε ρε Ηρωική που μας χρειάζεται!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας