Μισώ τα τσουρέκια. Οχι γιατί δεν είναι νόστιμα, αλλά γιατί λίγο να τ’ αφήσεις ξεκουκούλωτα, γίνονται σκληρά σαν τσιμέντο. Μισώ και το τσιμέντο. Τόσο ως προϊόν μπαζώματος φυσικών ρεμάτων, όσο και ιδεολογικών ρευμάτων. Τόσο ως υλικό ανοικοδόμησης τερατουργημάτων, όσο και αποδόμησης αριστουργημάτων. Κυρίως, όμως, το μισώ όταν μου προσφέρεται αρχικά ως τσουρέκι και μετά αποδεικνύεται ότι δεν είναι παρά μπετό του κερατά.
Η λέξη «μισώ» ομολογώ πως δεν είναι μια δυνατή λέξη. Φανερώνει ένα δυνατό συναίσθημα, αλλά ώς εκεί. Ειδικά όταν πηγάζει από κάποιον σαν κι εμένα, δεν λέει καθόλου πολλά, καθώς δεν μισώ πολλά μεν, απεχθάνομαι άπειρα δε: συνειδητές πράξεις, αδιόρθωτες δράσεις, συγγνώμες που δεν, ανθρώπους που πάλι δεν. Ακόμα και έτερους μισανθρώπους απεχθάνομαι, καθώς συνήθως τους βρίσκω ανεπαρκείς, ακόμα και ως τέτοιους! Οπότε ναι - το «μισώ» δεν λέει και πολλά. Το «δεν αντέχω», όμως, κάτι λέει.
Το μίσος δεν οδήγησε ποτέ κανέναν πουθενά. Η μη αντοχή, από την άλλη, κάτι μπορεί να κάνει. Η πλήρης απάθεια είναι μεν από τις αγαπημένες της γεροντοκόρες, ωστόσο υπάρχουν και φορές που κάτι κινητοποιεί. Οταν δεν αντέχεις άλλο, όταν δεν έχεις παρά να χάσεις τις αλυσίδες σου (ποιος το ’χε πει αυτό να δεις!), τότε μπορεί και να ξεκουνηθείς.
Η συγκεκριμένη κώλο δεν έχει βάλει κάτω. Ανω-κάτω τα έχει κάνει σε κοινωνία και κυβέρνηση: ψάχνει, βρίσκει, δημοσιοποιεί, ερευνά, καταγγέλλει, σταματημό δεν έχει! Δικαιοσύνη για νεκρά παιδιά, χαμένα στα Τέμπη ψάχνει, καθώς η Δικαιοσύνη τη δουλειά της δεν κάνει, εκδουλεύσεις για εκείνους όμως κάνει. Βέβαια, κι εκείνοι κάτω δεν το βάζουν. Σιγά μην κλάψουν, σιγά μη φοβηθούν. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Και τι κόσκινο - κρησάρα! Οχι, όμως, απ’ αυτές που ξεχωρίζουν την ήρα και κρατούν το στάρι, αλλά από αυτές που κάνουν το εντελώς αντίστροφο. Κι όμως! Παρατηρείται, σου λέει, πως το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ακόμη κι αν δεν αντέχει, ωστόσο κάπως έχει συνηθίσει να τρώει ζιζάνια (γιατί αυτό είναι η «ήρα» ή lolium, επιστημονικά μιλώντας) και σαν να μην του κακοφαίνεται. Σαν να τρως τσουρέκι που έχει γίνει τσιμέντο ένα πράμα, και σαν να μη σου κακοφαίνεται. Και να πεις ότι δεν ξέρουμε από τσιμέντα στην Ελλάδα...
Τη μεγαλύτερη είχαμε. Η ΑΓΕΤ-Ηρακλής δεν ήταν μόνο η μεγαλύτερη ελληνική τσιμεντοβιομηχανία, απολύτως υγιής, κερδοφόρα και επιτυχημένη κρατική επιχείρηση, αλλά και πρωτοπόρος στον τομέα της. Ανταγωνιζόταν στα ίσα τεράστιους αντίστοιχους ομίλους στο εξωτερικό. Εως ότου ο ελληνικός λαός (μαζί με ένα-ν Κατσίκη) αποφάσισε να δώσει την εξουσία στη Δεξιά του πατρός Μητσοτάρχας. Ο πατήρ παρέδωσε στον Στέλιο Σταυρίδη τη δικαιοδοσία να ξεπουλήσει την ΑΓΕΤ-Ηρακλής στον ιταλικό όμιλο Καλτσεστρούτσι.
Αυτό έγινε αρχές του 1990 - παλιά θα μου πεις, αλλά ούτε που με νοιάζει τι θα μου πεις. Γιατί τα ίδια μου λες, αχ βρε ελληνικέ λαέ, πολλά, πάρα πολλά χρόνια τώρα και δεν αντέχω άλλο να σ’ ακούω. Ακου το λοιπόν, για αλλαγή: Η ΑΓΕΤ ήταν η πρώτη ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα. Εγινε δίχως κανέναν απολύτως λόγο. Ξεπουλήθηκε έτσι, για το έτσι τους. Για τα μιζα-μπλί τους. Τότε, ο επικεφαλής της ιταλικής εταιρείας έκανε εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Αθήνα, δίπλα στην Οικογένεια. Αργότερα, αφού η Καλτσεστρούτσι κατέρρευσε οικονομικά και ξανα-ξεπούλησε την ΑΓΕΤ στους Γάλλους, αποδείχθηκε πως είχε στενές σχέσεις με τη Μαφία.
Ο Στέλιος Σταυρίδης, μετά απ’ αυτό, έγινε επικεφαλής του ταμείου εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ΤΑΙΠΕΔ επί Σαμαρά (ήδη είχε προσπαθήσει να ιδιωτικοποιήσει την ΕΥΔΑΠ). Ο Στέφανος Μάνος, που υπέγραψε την πώληση της ΑΓΕΤ, έκανε δικό του κόμμα, ξανασυνεργάστηκε με τη Ν.Δ., αλλά και με το ΠΑΣΟΚ (το «αλλά» περιττεύει πλέον). Και ο πατήρ Μητσοτάκης έχασε την προεδρία του κόμματος και την πρωθυπουργία, καταγγέλλοντας τη... διαπλοκή.
Πώς συνδέονται οι δηλώσεις Βόζεμπεργκ για την Καρυστιανού με την ΑΓΕΤ-Ηρακλής; Οπως συνδέεται το τσουρέκι με το τσιμέντο και το Μητσοτακέικο με το παρακράτος, που προήγαγε σε κράτος της διαπλοκής.
Με τη διαφορά τους να έγκειται στη διαφθορά τους. Που όχι, τσιμέντο δεν θα γίνει. Οχι όσο υπάρχουν Μαρίες, όσο κι αν λυσσάνε οι Ελίζες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας