Κάπως σαν να με πονάει το στομάχι μου. Κατανοώ τη σπλήνα μου να κάνει συσπάσεις (ή μήπως είναι «ο» σπλήνας; Τι σημασία έχει; Οπως και τα φύλα, έτσι και τα εσωτερικά όργανα είναι μια κατασκευή), νιώθω το νεφρί μου να διεγείρεται επικινδύνως, τη χολή να δουλεύει υπερωρίες και το λεπτό μου έντερο να έχει γίνει παχύ, με το παχύ να έχει τιγκάρει! Η καρδιά μου μάλλον είναι καλά. Τα πλεμόνια πάνε κι έρχονται κατά όπως τ’ αφήνω... Αλλά απ’ το διάφραγμα και κάτω, κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Μάλλον, κλάφ’ τα Γιάννο μ’!
Το ξέρεις το Γιαννιώ; Ο Γιάννος τη Μαριγούλα ήθελε. Ο ένας ήξερε γράμματα, η δεύτερη τραγούδια. Οι δυο αγαπηθήκανε, κανένας δεν το ξέρει. Το ’πε ο Γιαννιός στη μάνα του, ήρθε της να πεθάνει: «Κάλλιο να κόψω σάβανο για να σε σαβανώσω, παρά ν’ ακούσω στέφανα για να σε στεφανώσω». Μην τα πολυλογούμε, όπερ και εγένετο. Γιατί όπως γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γυναίκα γίνεσαι, το ίδιο ισχύει και με τη μάνα: δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι. Ε, του Γιαννιού η μάνα είδε την ευχή της να πραγματοποιείται. Σαν άντρα δώσαν στη Μαριώ, ο Γιάννος ξεψυχάει. Και σαν το είδε η Μαριγώ, έπεσε του θανάτου: «Τα πήραν και τα θάψανε σε ένα σταυροδρόμι. Γιάννος φυτρώνει κάλαμος κι η κόρη κυπαρίσσι, στριφογυρίζ’ ο κάλαμος φιλάει το κυπαρίσσι. Για ’δέστε τούτ ’αντρόγενο, το πολυαγαπημένο, που δεν φιλήθκε ζωντανό, φιλιέτ’ απεθαμένο!», λέει το δημοτικό τραγούδι.
Αυτά που λες για το Γιαννιώ, και τι να μας πει κι ο Ουίλιαμ με τους Ρωμαίους και τις Ιουλιέτες του. Που ωραία τα ’πε κι αυτός ο δόλιος, αλίμονο. Μα άλλη χάρη έχει ο δεκαπεντασύλλαβος και τι να λέμε τώρα. Χρωματίζει διαφορετικά την ελληνική οικογένεια, η οποία διαθέτει το δικό της, ξεχωριστό DNA. Ποιοι Καπουλέτοι τώρα; Τι θα πει «ελληνική οικογένεια» μπας και ξέρεις; Μιλάμε για αξία αναλλοίωτη αιώνες τώρα – δεν βάζω τους αρχαίους, α πα πα. Από τους χριστιανόφρονες και μετά αρχίζω να μετράω. Από τότε που η απόσταση ανάμεσα στον «συναισθηματικό εκβιασμό» έως το «την κατάρα μου να ’χεις» δεν είναι καν ένα τσιγάρο δρόμος. Είπαμε: η ελληνική οικογένεια έχει δικό της γενετικό κώδικα. Ερχεται από παλιά και δε λέει να ξεπαλιώσει: όπως φέρονταν στα κορίτσια και στ’ αγόρια στα δημοτικά τραγούδια, έτσι και τώρα. Τα προπεθαμένα, ξεπλυμένα, συντηρητικά, λιγδιασμένα μυαλά που είχαν τότε οι γονείς, αυτά έχουν και τώρα. Και μη γυρίσει κανείς και μου πει: «Μα, υπάρχουν και εξαιρέσεις!». Οχι, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι. Που, συνήθως, δεν γίνονται γονείς. Μα αν αποφασίσουν να γίνουν, ναι – εξαιρετικοί γονείς γίνονται. Είναι ελάχιστοι όμως. Και μην κάνετε τον κόπο να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Το πιθανότερο είναι να μην ανήκετε σε αυτούς. (Αυτό που γράφει και μετά βρίζει τους αναγνώστες της... πάει καλά η γράφουσα;)
Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε, να βγαίνουν τα παιδιά στον δρόμο και να διαδηλώνουν για την Κυριακή την οποία δολοφόνησε ο πρώην σύντροφός της έξω από το αστυνομικό τμήμα, που ήταν αστυνομικό τμήμα και όχι πιάτσα ταξί, «γιατί εγκλήματα γίνονται παντού» όπως είπε ο Βορίδης, και να τους προπηλακίζουν οι μπάτσοι. Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε! Δεν γίνεται να βγαίνει ο «προστάτης του πολίτη» και να λέει σε νέες κοπέλες ότι «δικός σας τη σκότωσε την Κυριακή» και μετά να τις χτυπάει – την άλλης της έσπασαν το χέρι. Ε, δεν γίνεται! Δεν γίνεται να βγαίνει ο πρωθυπουργός και να λέει πως «ευτυχώς δεν έχουμε καθημερινά γυναικοκτονίες. Εχουμε, όμως, καθημερινά καταγγελίες βίας κατά των γυναικών» και πως αυτό σημαίνει ότι οι γυναίκες εμπιστεύονται την αστυνομία. Ούτε γίνεται να δέχεται ως υποψήφιο ευρωβουλευτή έναν γλείφτη δημοσιογράφο, που λέει πως σύνθημά του είναι το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια». Δεν γίνεται λέμε!
Κι όμως γίνεται. Πενήντα χρόνια και καλά δημοκρατίας και ακόμα γίνεται. Γίνεται και παραγίνεται.
Ελα όμως που πραγματικά παράγινε. Και κάπως σαν να με πονάει το στομάχι μου. Κάπως σαν να κάνει υπερωρίες η χολή μου...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας