Στο ίδιο μοτίβο

Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα… Κακοκαιρίας το (γνωστό) ανάγνωσμα: Καθόλα έτοιμοι και με το πόδι στο γκάζι την παραμονή, συσκέψεις, συστάσεις, εντολές, ες-εμ-ες με το φοβικό «112» (που και 113 να ήταν και 114, τίποτα δεν θα άλλαζε…). Ολα τα σχετικά, που θα δαμάσουν την ή θα μας προφυλάξουν από την κάθε Μπάρμπαρα (ποτέ δεν κατάλαβα αυτόν τον μετεωρολογικό ρατσισμό· μόνο γυναικεία ονόματα!). Και την επομένη: Βοήθα Παναγία! Οπως διάβαζα, χθες ξημερώματα, στον ιστότοπο «in»: «Με τα προβλήματα από την κακοκαιρία να πληθαίνουν, αποδεικνύοντας την ανετοιμότητα της χώρας για έκτακτα καιρικά φαινόμενα, ακόμη και αν υπήρξαν έγκαιρες προειδοποιήσεις από τους μετεωρολόγους…».

Επί πραγματικής βάσεως… έλαβα στο κινητό το sms (112)… υψηλού κινδύνου –τρόμου, κάτι μεταξύ… Χίτσκοκ και Ταραντίνο– γύρω στις οκτώ το βράδυ του Σαββάτου, βγαίνοντας από το γήπεδο του Ηρακλείου, στην Αττική Οδό, μ’ ένα φεγγάρι από πάνω ολόγιομο να παίζει με κάποια συννεφάκια. Ηταν πανσέληνος την Κυριακή. Για να δούμε και την παράδοση (κυρίως για να… τα χώσουμε σε όσους αρμόδιους αναρμοδίως επιμένουν σε «πρωτοφανή καιρικά φαινόμενα»), η πανσέληνος του Φλεβάρη, λέγεται και Πανσέληνος της Πείνας! Και λέγεται έτσι, από τότε που, λόγω της συνήθους σφοδρής κακοκαιρίας αυτή την εποχή, ήταν δύσκολο το κυνήγι! Από την εποχή… των σπηλαίων δηλαδή!

Τι τους λες μετά (αν και είσαι βέβαιος ότι αποκλείεται να σε ακούσουν); Τους λες ότι, ως συνήθως, κάνουν ό,τι μπορούν να περάσουν σε μας την μπάλα· ότι, και καλά, μας έχουν ειδοποιήσει, από κει και πέρα, ό,τι πάθουμε, κακό του κεφαλιού μας, αφού, παρά τις ειδοποιήσεις, εμείς… τολμήσαμε και βγήκαμε από το σπίτι, έστω και αν είχαμε δουλειά που δεν έπαιρνε αναβολή! Ολίγα ακόμα περί… φανταστικής «ετοιμότητας κρατικού μηχανισμού» αύριο. Ετσι κι αλλιώς στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης από κακοκαιρίες παίρνουμε και μόνοι μας!