Αλλη μέρα στον Λαύκο

Από προσωπικό ημερολόγιο: «Τετάρτη, 16.11.22. Μεσημεράκι. Σκούπισα τις αυλές από το φθινόπωρο κι έπιασα να διαβάσω το μυθιστόρημα: Λέω μερικές φορές ψέματα, της Αγγλίδας Αλις Φίνι. Βγήκα μετά τη μιάμιση, μήπως και τσιμπήσω κάτι. Κλειστά τα πάντα. Πήρα μια σπανακόπιτα από το φούρνο. Μ’ έπιασε η μέση στην έρημη πλατεία· ευτυχώς παίρνω πάντα ραβδί. Ξαπόστασα στο πεζούλι των κυπαρισσιών (υπεραιωνόβια, ουδείς γνωρίζει την ακριβή ηλικία τους, καταγραμμένα στα φυσικά μνημεία της χώρας!).

»Γύρισα στο σπίτι, βαδίζοντας αργά, χωρίς πρόβλημα. Συμβιβάστηκα με την πείνα μου κι έφαγα τη σπανακόπιτα. Ξάπλωσα με το βιβλίο της Φίνι. Ο,τι θα με έπαιρνε ο ύπνος, με ξύπνησε τηλεφώνημα φίλου (όπως είδα αργότερα). Δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι, άφησα το τηλέφωνο να βαράει. Ανοιξα την τηλεόραση, χάζεψα λίγο Κωνσταντάρα, λαγοκοιμήθηκα.

»Σηκώθηκα κατά τις εφτά· νύχτα! Μίλησα στο τηλέφωνο με τον φίλο. Είδα κλήση της Νάνσης (παρέα ήρθαμε στο χωριό), μίλησα και μ’ αυτήν: «Το μαγαζί είναι ανοιχτό και σε περιμένει…» της είπε να μου πει η αδελφή της, η Τερέζα. Κατέβηκα στης Τερέζας (μόνιμη πλέον κάτοικος, με τον άντρα της, Μάουρο, Ιταλός). Ο Μάουρο κάτι διάβαζε. Κάναμε μία… παραγωγική κουβέντα με Νάνση και Τερέζα, με τη βοήθεια του Google, για επενδεδυμένα καζανάκια που δεν πιάνουν άλατα και δεν κάνουν θόρυβο.

»“Ασυνάρτητη επαρχία” το είπε κάποτε αυτό ο Σαββόπουλος, όταν ήταν ακόμα και παιδί και… καλό! [Συμπτωσάρα: Αυτή τη στιγμή (που γράφω), στο Δεύτερο, η Μπέλλου τραγουδάει το εκπληκτικό του Ζεϊμπέκικο: Με αεροπλάνα και βαπόρια, από το Βρώμικο Ψωμί!] Μετά, με το φαγητό… αστειευτήκαμε και λίγο με σοβαρή συζήτηση πολιτική διανθισμένη με Ιστορία, (είχε σκάσει η βόμβα στην Πόλη, είχαν πέσει τα “βλήματα” στην Πολωνία, είχε αναγγείλει υποψηφιότητα ο Τραμπ!), πάλι γκουγκλάροντας, μεταξύ πρώτης/δεύτερης πολιορκίας της Βιέννης και Ελ Αλαμέιν…».