Παγίδες ενημέρωσης

Την πάτησα χθες πρωί πρωί. Είπα, με την επάνοδο στην Αθήνα μετά από μία βδομάδα στο Πήλιο, να κάνω ένα παιχνίδι με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την επιστροφή μου –κάτι σαν επισκόπηση γεγονότων–, μήπως και μου βγει το σημερινό χρονογράφημα. Αλλά, καθώς αντέγραφα και σχολίαζα, στο πέμπτο φύλλο, νομίζω στον «Ελεύθερο Τύπο», διαπίστωσα ότι είχα πιάσει να βλέπω (στην ουσία είχα εξαπατηθεί από το σχετικό site!), όχι τις σημερινές, αλλά τις χθεσινές εφημερίδες. Αρα, άκυρο και το παιχνίδι, στράφι και η ιδέα.

Σκέφτηκα όμως τότε, πόσο εύκολα μπορεί να την πατήσει κανείς, όχι τόσο από δικό του λάθος, από δική του αβλεψία, όπως την πάτησα εγώ. Αλλά από στημένο, από σκόπιμο, «λάθος» που το «οργανώνουν» κάποιοι, κάπου... με πρόθεση να τον παγιδέψουν και να του πλασάρουν, να του πουλήσουν, ψεύτικη... fake, ακόμα και μπαγιάτικη ενημέρωση. Λίγο να μην προσέξεις, σου ξέφυγε και τρέχα γύρευε...

Οταν την πατάει, σκέφτηκα, ένας έμπειρος, υποτίθεται, δημοσιογράφος, παραβλέποντας, άθελά του, από παραδρομή ακόμα και τη βασική ένδειξη της ημερομηνίας. Σκέψου, αναρωτήθηκα, πόσο εύκολα μπορεί να πέσει στη λούμπα ένας καθημερινός αναγνώστης. Ιδίως ένας (όπως είναι, πιστεύω, η συντριπτική πλειονότητα των... πληροφορημένων) που ενημερώνεται: α) από τα πρωτοσέλιδα στα μανταλάκια των περιπτέρων, β) από το «τρεχαλητό» στο διαδίκτυο (αν γνωρίζει να το χειρίζεται) ή γ), το πλείστον, από την τηλεόραση.

Δεν αναφέρομαι στα καφενεία, που κάποτε ήταν η μεγάλη χοάνη της ενημέρωσης, αλλά και της ανταλλαγής πληροφοριών και ειδήσεων, κυρίως το καθημερινό βάπτισμα του ατόμου στο κοινωνικό περιβάλλον, πέρα από το κλειστό περιβάλλον τους σπιτιού και της ατομικότητας. Αυτού του είδους τα καφενεία –όπως άλλωστε και αυτού του είδους οι επαφές και συγχρωτισμοί– έχουν παρέλθει προ πολλού. Ελπίζω, όχι ανεπιστρεπτί. Αλλά ανάρρωση στο εγγύς μέλλον δεν βλέπω!