Να περάσει ο επόμενος...

Φιλμ των Μόντι Πάιθον θυμίζουν τα ιλαροτραγικά πρωθυπουργικά «σούρτα-φέρτα» στη Βρετανία, αυτής της θλιβερής «κωμικής» ομάδας μοσχαναθρεμμένων ασημαντοτήτων της Οξφόρδης, που σαν λαθρεπιβάτες μπήκαν στο τρένο του Brexit (υπάρχει σχετικό φιλμ, αρκούντως κατατοπιστικό και υπεραρκούντως τεκμηριωμένο, υπάρχει επίσης το εξαίρετο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου, «Μέση Αγγλία», που θα το έλεγα... προφητικό για όλα αυτά τα αίσχη που σημειώνονται σήμερα στη Βρετανία και προκαλούν κλαυσίγελο).

Μπήκαν στο τρένο για να παίξουν (ένα στοιχηματάκι στους μπουκμέικερς ήταν όλη αυτή η «ευδαιμονία» μιας φάρας νεαρών Συντηρητικών) διαλύοντας πρώτα το κόμμα τους, μετά, τη Βρετανία και, παραλίγο, την Ευρωπαϊκή Ενωση· αν και γι’ αυτήν, με Πελόνι στο πηδάλιο της Ιταλίας, ευρωπαϊκή ηγεσία... εθνοκεντρική κι έναν πόλεμο που στήθηκε κυρίως ενάντια στην Ευρώπη, αλλά αδυνατούμε να το καταλάβουμε, πολύ αμφιβάλλω...

Κοντεύει, έτσι που πάνε τα πράγματα (και δεν είναι για γέλια, δυστυχώς), το 10 της Ντάουνινγκ Στριτ να γίνει... ερ-μπι-εν-μπι και άντε... να περάσει ο επόμενος, πριν ο προηγούμενος προλάβει καλά καλά ν’ αφήσει στο ποτηράκι του λουτρού την οδοντόβουρτσά του. Αν ρωτήσεις, λόγου χάριν, τον «ΜποΤζο» (χαϊδευτικό του Μπόρις Τζόνσον), πόσες πόρτες έχει η Ντάουνινγκ, το πιθανότερο είναι να απαντήσει ότι δεν πρόφτασε να τις μετρήσει, επειδή τις είχε όλες ανοιχτές, μέρα παρά μέρα κι ένα κορονοπάρτι. Οσο για την προσφάτως αποχωρήσασα, την πρωθυπουργό των 44 ημερών Λίζα Τρας (άμα την ξανακούσει κανείς, να μου γράψει), αυτή κι αν δεν πρόλαβε να μετρήσει πόρτες. Αφού μπήκε από την πόρτα και βγήκε από το παράθυρο· να πούμε και καμιά σαχλαμάρα...

Και μετά απορούμε (όσοι απορούμε τέλος πάντων), πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, επιτοπίως, ευρωπαϊκώς και παγκοσμίως. Κι άντε μετά να αποστηθίσεις το όνομα του Σι Τζινπίνγκ, στη σκέψη ότι: «Φαντάσου να σου χρειαστεί κάποτε και να μην το θυμάσαι...».