Καιροί αλλοιωμένοι

Την άμοιρη από δημοτικές κακοποιήσεις Πανεπιστημίου κατηφόριζα την Παρασκευή. Κοντοστάθηκα μπροστά στο Αρσάκειο με περισυλλογή και με την απορία του προβοκάτορα: Πώς θα φαινόταν άραγε στους συμβούλους του Συμβουλίου της Επικρατείας, που πλειοψήφησαν στην απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου για την παρουσία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας στα ΑΕΙ (αύριο αποφοιτά η πρώτη σειρά αυτών των ειδικών αστυνομικών), αν μία ωραία πρωία αντίκριζαν αστυνομικούς μιας, υποτιθέμενης, Δικαστηριακής Αστυνομίας, στο κτίριο του Αρσακείου, όπου, ως γνωστόν, στεγάζεται το ΣτΕ.

Ακολούθως, αναρωτήθηκα περιπαικτικά: Τι προστατεύει το ΣτΕ που δεν μπορεί να το προστατεύσει ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα; Ποιος είναι ο θεσμικός ρόλος του ΣτΕ από ιδρύσεως, αν η εν λόγω απόφαση εναρμονίζεται με τον θεσμικό του ρόλο και, αντιστοίχως, ποιος ο θεσμικός ρόλος των ΑΕΙ και πόσο η παρουσία της αστυνομίας σε χώρο ΑΕΙ ενισχύει ή αποδυναμώνει αυτόν τον ρόλο; Ποια είναι η συμβολή του ΣτΕ στον τομέα της γνώσης και ποια η συμβολή, στον αυτό τομέα, των ΑΕΙ; Τέλος, στην υποθετική περίπτωση που Δικαστηριακή Αστυνομία εμφανιστεί στο κυλικείο του κτιρίου του ΣτΕ, σε ποιο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο θα προσφύγει ο κ. Σκαλτσούνης (νυν πρόεδρος του ΣτΕ);

Εδώ ταιριάζει γάντι μια παροιμία που την γνωρίζω για αλβανική (αλλά με το ρήμα παραλλαγμένο για λόγους ευνόητους): Εάν σε… αδικεί ο δικαστής, πού θα πας να βρεις το δίκιο σου; Θυμάμαι έναν παλιότερο πρόεδρο του ΣτΕ (του πρότειναν και την Προεδρία της Δημοκρατίας και την αρνήθηκε), τον αξέχαστο Θέμη Κουρουσόπουλο. Τις συζητήσεις που κάναμε, με τον, επίσης αξέχαστο, φίλο Πέτρο Γαβαλά, σε παλιό καφενείο στο Μοναστηράκι, για τον Σολωμό, τον Καβάφη, τη Μικρασιατική Εκστρατεία (άριστος γνώστης ο Κουρουσόπουλος, μέρες που ’ναι, εκατό χρόνια από την Καταστροφή!). Ενα σωρό πράγματα… Αλλοι καιροί. Τώρα οι καιροί είναι… αλλιώτικοι. Αλλοιωμένοι…