Γειτονιές-οάσεις

Θυμάμαι, πριν από λίγα χρόνια, ήμουν στο λεωφορείο προς Ακαδημία Πλάτωνος, μεσημεράκι. Στη στάση της πλατείας, στον Αϊ-Γιώργη, θα κατέβαινε μία κυρία, κάπως εύσχημη, με δυο τσάντες, μαναβικά. Τη βοήθησα λίγο. Εξω περίμενε κάποιος, να ανέβει. «Αντε Σταμάτη! Δεν βλέπεις; Βάλε ένα χεράκι!», η κυρία. «Αμέσως Ελένη μου. Δεν σε πρόσεξα!», ο κύριος που περίμενε. «Γείτονες!», σκέφτηκα. «Μόνο σε γειτονιά θα γινόταν κάτι τέτοιο!».

Θυμήθηκα το περιστατικό τις προάλλες. Κατέβηκα με το μετρό στην Ανθούπολη, τερματικός, να δω τον εγγονό μου που έπαιζε μπάλα στο γήπεδο του Ηφαιστου. Είδα στο απέναντι καφενείο δυο να πίνουν το καφεδάκι τους έξω, κάτω από την τέντα. Πλησίασα. Ρώτησα, ευγενικά. Προσφέρθηκαν, πρόθυμα. Ο ένας μάλιστα παραχώρησε τη θέση του στον άλλο ως πιο επαΐοντα.

Αυτός λοιπόν, όντως απεδείχθη επαΐων, επιπλέον σαφής, συγκεκριμένος και ολιγόλογος: «Πρώτα φανάρια αριστερά, στο δεξί σου χέρι το σουπερμάρκετ, περνάς τα πρώτα φανάρια, στα δεύτερα στρίβεις δεξιά και το γήπεδο είναι δεξιά σου στα διακόσια μέτρα»με έστελνε στον προορισμό μου με κλειστά μάτια ο άνθρωπος! Θαύμασα σαφήνεια… «Εσάς έπρεπε να σας προσλάβει ο ΕΟΤ να κατευθύνετε τουρίστες!» είπα αστειευόμενος. Οπότε πήρε τον λόγο ο άλλος. «Δεν είναι ούτε ο ΕΟΤ ούτε οι τουρίστες…» είπε. «Είναι η διάθεση του φίλου μου να βοηθήσει έναν άνθρωπο που ζητάει βοήθεια!».

Ευχαρίστησα θερμά και ευχήθηκα τα καλύτερα και στους δυο. Δεν νομίζω ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κανείς τη μέρα του! Γειτονιές! Οπως και να το κάνεις, αποπνέουν ακόμα -όσες και όσο υπάρχουνε- μια εγγενή οικειότητα, μοναδική, «σπιτίσια». Μικραίνει τις αποστάσεις. Ακόμα και τώρα, που τράβηξε ο καθένας το δρόμο του και απομονωθήκαμε, χαθήκαμε συναμεταξύ μας για λόγους φανερούς και αφανέρωτους, υπάρχουν στις γειτονιές οάσεις κοινωνικής αντίστασης! Ηταν πρωί του Σαββάτου, εννέα παρά δέκα…