Για τον καιρό και κάποια άλλα

Από προσωπικό ημερολόγιο: «Παρασκευή, 22 Απριλίου 2022, 6:35, ξημερώματα. Διαφαινόμενη λιακάδα, 10 βαθμοί, πάνω από 85% υγρασία, άπνοια. (…) 7:20. Λάθος πρόγνωσης· όχι αποκλειστικά δικό μου, αλλά και της μετεωρολογικής. Είδα και έγραψα για “διαφαινόμενη λιακάδα”, το δελτίο έδινε “αραιή συννεφιά”, αλλά προτού βγω από το σπίτι.

»Εκτός σπιτιού και ήταν βρεγμένο απόβροχα το πλακόστρωτο και συννεφιά είχε… φουλ· “μηδέ κόσκινο από θεό!”, όπως μου είπε κάποτε γέροντας στο καφενείο στο Θροφαρί Κορινθίας, ορεινά του Κιάτου· φράση που με εντυπωσίασε, γι’ αυτό και τη θυμάμαι. Τότε ήταν για μια πολύ μεγάλη πυρκαγιά στο Ξυλόκαστρο, που έφτασε ώς εκεί. Πρωτύτερα ήταν τόσο δασωμένη η περιοχή που δεν ξάκριζες ουρανό: “μηδέ κόσκινο από θεό!”.

»Ετσι και τώρα, μολυβής ουρανός, ούτε υποψία γαλάζιου. Βέβαια, ένας Παγασητικός, με τα βουνά ένα γύρο, για φωτογράφιση· αυτή η μονοτονία του γκρι, που μόνο μονοτονία δεν είναι· άπειρες οι αποχρώσεις! Ηχητικά δε, στη ρεματιά συνομιλούσαν στην Παλιόβρυση (πλατεία του παλιού Λαύκου, 17ος αιώνας) αηδόνια και καρδερίνες!

»9:32, βράδυ πλέον. Ωραία μέρα εντέλει. Πρώτη κάθοδος στη θάλασσα, στη Μηλίνα (απανεμιά σημαίνει, στα σλάβικα) με τα πόδια, μεσημεράκι. Ανθισμένα τα πάντα. Και τα μοσχομπίζελα· σχεδόν τα είχα ξεχάσει μες στη διαρκή πλήξη του κορονοϊού. Με προσπέρασαν στο δρόμο τα παιδιά μου. Τους έδωσα και το μπουφάν· ζέστη για τα καλά. Μία-μιάμιση ώρα· μουντή λιακάδα της υγρασίας, μάλλον και της σκόνης της αφρικανικής, υπέροχη θάλασσα.

»Αλλά και το ανέκδοτο: στο καφενείο της παραλίας που συχνάζουμε, δεν υπήρχε τσίπουρο! Ανέκδοτο, γιατί στα καφενεία του Πηλίου, της Μαγνησίας, της Θεσσαλίας γενικότερα, καφέ, που λέει ο λόγος, μπορεί να μη βρεις, αλλά να μην υπάρχει τσίπουρο, αποκλείεται. Ασυγχώρητη αμέλεια! Να που και το “αποκλείεται”, δεν αποκλείεται! Γελάσαμε και παράγγειλα ούζο!».