Ονειρο πασχαλινό

Ξημερώματα. Δεν ήθελα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι ούτε να διαβάσω. Εμεινα στο κρεβάτι χουζουρεύοντας ή δουλεύοντας προτάσεις στο μυαλό, άλλοτε με κλειστά μάτια, άλλοτε βλέποντας απέναντι τις λεύκες, καθώς τις θρόιζε ο αέρας. Σκεφτόμουν ένα όνειρο που είδα: πελάτες από το (οικογενειακό μας) μανάβικο, τα δυο μεγάλα μου αδέλφια, κάπως συγκεχυμένα αυτά, κι έναν από τους χασάπηδες που πέρασαν από το μανάβικο, ακαθόριστος.

Τώρα πώς και γιατί είδα στον ύπνο μου ξεχασμένους -όχι και από τους καλύτερους- πελάτες… αυτονομία ονείρου! Οι μόνοι από όσο ξέρω που γύρευαν λογαριασμό από τα όνειρα ήταν οι φαραώ των πυραμίδων. Ομως αυτοί ζητούσαν λογαριασμό από τα όνειρα των υπηκόων τους, για λόγους δικής τους ασφάλειας, του θρόνου τους, που ήταν συγχρόνως και θρόνος θεού. Στα πιο υψηλά αξιώματα της φαραωνικής ιεραρχίας ήταν το αξίωμα του ονειροκρίτη!

Οποιος Αιγύπτιος έβλεπε όνειρο, υποχρεωνόταν να το «εξομολογηθεί» στον ονειροκρίτη. Αν τολμούσε και το εμπιστευόταν, σε φιλαράκο, στην ταβέρνα της γειτονιάς και τον έπιανε το αυτί της εξουσίας, με το αυτί κάποιου «φυτεμένου» χαφιέ, την άλλη μέρα το σώμα του έψαχνε να βρει το κεφάλι του. Κάτι ξέρανε, από βάθος εξουσίας, οι τσίφτες οι φαραώ, οι Ραμσήδες (καμιά δεκαριά), ο Τουταγχαμών και η παρέα… Ελέγχανε (για να κατευθύνουν) ακόμα και το υποσυνείδητο, μερικές χιλιάδες χρόνια προ Φρόιντ!

Κάτι διάβασα χθες βράδυ στον Πεσόα («Το βιβλίο της ανησυχίας») που, νομίζω, πάει γάντι στην περίπτωση: «Η ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη»! Την ελπίδα του ονείρου εξαφάνιζε ο φαραωνικός ονειροκρίτης. Δεν ξέρω και αν χρειάζεται να πάμε τρεις-τέσσερις χιλιάδες χρόνια πίσω για να βρούμε παρόμοια τεχνάσματα, στρατηγικές και δεξιότητες της εξουσίας, ώστε να ελέγξει ή να φοβίσει και να σιγάσει υποσυνείδητα και συνειδήσεις, να διαφθείρει, να παγιδέψει ή να απαλείψει ελπίδες…