Δουλειά δεν είχα, δουλειά βρήκα

Χθες, με το που γύρισα από τον Υμηττό, είχε προβάλει και μια προκλητική λιακάδα, μ’ έπιασε τέτοια δευτεριάτικη βαρεμάρα που αναρωτιόμουν: «Τι διάολο γράφεις τώρα!». Εφτιαξα καφέ, κάθισα στο γραφείο, άνοιξα την εφημερίδα και ενεφανίσθη... από μηχανής θεός ο Αδωνις-Σπυρίδων Γεωργιάδης με ένα (ακόμα), κατά την εφημερίδα, «θεσμικό ατόπημα» που διέπραξε σε άρθρο του στον ιστότοπο Liberal (10/2).

Εν πρώτοις οφείλω ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν τον άνθρωπο για όσες φορές με έχει βγάλει από δύσκολη θέση, με άρθρα του είτε με δηλώσεις του, από τότε που ήταν ο οργισμένος νεαρός του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Παραδόξως, όχι μόνο μου δίνει θέματα, αλλά μου φτιάχνει και το κέφι. Αυτή τη φορά, με το εν λόγω άρθρο, με ταξίδεψε στην ήρεμη θάλασσα της ελπίδας (της κανονικής, όχι της συνονόματης που μας βούλιαξε στο χιόνι· ακόμα δεν έχει λιώσει εντελώς στον Υμηττό) και στους τροπικούς αναπτυξιακούς και επενδυτικούς παραδείσους, που πέτυχε η κυβέρνησή του σε μόλις δυόμισι χρόνια.

Θυμήθηκε βέβαια, πάλι, τον Παύλο Πολάκη, ως ο Θεμιστοκλής τον Μιλτιάδη (για να παίξω και λίγο στο δικό του γήπεδο…), αλλά αυτή τη φορά με την υπόσχεση ότι ασχολείται μαζί του... τελευταία φορά (να το δω κι ας πεθάνω). Οσο για το «θεσμικό ατόπημά» του, αυτό είναι η καταφορά του σε ενδεχόμενη «προοδευτική διακυβέρνηση» που πιθανόν να προέλθει από κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ., την οποία, δεδομένης της κατ’ αυτόν πρωτιάς της Ν.Δ., θεωρεί «σε όρους φρασεολογίας της Αριστεράς “κανονικό πραξικόπημα”» και σε όρους δικούς του «δείγμα μεγάλης ανωμαλίας».

Βέβαια, σε όρους Συντάγματος περί σχηματισμού κυβερνήσεως κ.λπ. (άρθρο 37), οι «ανωμαλίες» και τα «πραξικοπήματα» είναι σε... κενό σκέψης και... σκιές ονείρων (Πίνδαρος αυτός, κάπως). Αλλά μην τα θέλουμε και όλα! Το μεροκάματο βγήκε...