Με λαδάκι του… Δία

Λέμε και λέμε για την υπουργό Πολιτισμού (και Αθλητισμού) κ. Μενδώνη, που τη ρωτάς και δεν απαντάει, αλλά η κυρία έχει το νου της, είναι πονηρά, θα έλεγε ο Τσιφόρος. Δεν απαντάει μεν, αποκρίνεται με έργα δε, τα οποία διαπράττει σεμνά και διακριτικά και ούτω σε , καταπίνεις τη γλώσσα σου. «Τι ήθελα και μιλούσα!», σκέφτεσαι, «αφού μου την είχε στημένη και, την κατάλληλη στιγμή, με άδειασε!»: Εβγαλε από το καπέλο, μαγικά, κομψότατο μπουκαλάκι με λάδι, 250 ml («“Χρυσός” σε μπουκαλάκι 250 ml», Βασιλικής Τζεβελέκου, «Εφ.Συν.» 23/11), εξαιρετικό παρθένο, χωρίς υψηλές φαινόλες, ψυχρής συνθλίψεως, από την Αρχαία Ολυμπία και μας κούφανε.

Λαδάκι του Θεού, ακριβέστερα του Δία, αφού επιγράφεται «Χάρισμα Διός» (με αρχαϊκά στοιχεία), να ρίχνουν οι τουρίστες στη σαλάτα, στον παγωμένο βορρά, να νιώθουν Ελλάδα και να αναγαλλιάζει η ψυχή τους. Προερχόμενο μάλιστα από τους αρχαιολογικούς χώρους Ολυμπίας και Ηλιδας, εξ ου και η τσιμπημένη τιμή στα πωλητήρια του ΟΔΑΠ (πρώην ΤΑΠ) των 14 ευρώ ανά φιαλίδιον, άρα 56 το κιλό.

Γιατί όχι; Ενα παράδοξο μπουκάλι, άδειο, πήρε κάποτε από παρισινό φαρμακείο ο Μαρσέλ Ντυσάν, το ονόμασε έργο τέχνης τοποθετώντας σε ξύλινη βάση μπρούτζινη ταμπελίτσα: «Παρισινός Αέρας» («Air de Paris») και σήμερα σκοτώνονται καμιά δεκαριά μουσεία μοντέρνας τέχνης για το γνήσιο, μιας και ο Ντυσάν δεν είχε προμηθευτεί από το φαρμακείο μόνο ένα μπουκαλάκι!

Τώρα, αν όπως υποστηρίζουν οι ντόπιοι, οι δυο «αρχαίοι» ελαιώνες, σε περίπτωση μεγάλης ζήτησης, δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Ε, υπάρχουν και παρακάτω ελαιώνες. Και με τον Ντυσάν, όταν κάποτε έσπασε ένα φιαλίδιο και το επανασυγκόλλησαν, αν και ετέθη σοβαρό θέμα... αέρος (που δεν ήταν πλέον απευθείας παρισινός), εντούτοις η επιγραφή στο έκθεμα παρέμεινε: «Air de Paris», στα καθ’ ημάς: Αέρας Κοπανιστός!