Το φονικό στο Πέραμα 2

Είπα να μείνω και σήμερα –να σταθώ– σ’ αυτό το πολύκροτο (νομίζω, ταιριάζει ο χαρακτηρισμός) φονικό στο Πέραμα. Πολύκροτο, όχι τόσο για τον μεγάλο «ντόρο» που προκάλεσε, με τα «υπέρ» ή τα «κατά» του φονικού –αν έκαναν καλά ή όχι οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν έτσι, όσο και όπως πυροβόλησαν, αφαιρώντας τη ζωή νέου ανθρώπου και τραυματίζοντας σοβαρά έναν ακόμα πιο νέο–, όσο για τις άδηλες πτυχές αυτής της ιστορίας, τις παραμέτρους και τις συμφύσεις της.

Αιχμή, θεωρώ, το γεγονός ότι σ’ αυτό το φονικό ενόπλων (εκπροσώπων του κράτους) εναντίον αόπλων (παραβατών του Ποινικού Δικαίου), από τη μεριά των διωκτών/ενόπλων ΔΕΝ ΤΗΡΗΘΗΚΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κανόνας, εκ του νόμου ή του υπηρεσιακού κανονισμού της αστυνομίας, που να εγγυάται την ασφάλεια των καταδιωκομένων/αόπλων, με σκοπό τη σύλληψη και προς αποφυγή της «τελικής λύσης», που ήταν οι πυροβολισμοί και τα εξ αυτών επακόλουθα.

Φοβάμαι ότι, εις πείσμα κάθε Γεωργιάδη, δυστυχώς και πολλών συναδέλφων «φερεφώνων» της «εννόμου τάξεως», είμαστε μάρτυρες –όλοι, ανεξαιρέτως– της θλιβερής «πρεμιέρας», της πρώτης φοράς που αστυνομική ομάδα καταδιώκουσα παραβάτες του νόμου (κλοπή αυτοκινήτου, την οποία μάλιστα ο ιδιοκτήτης είχε ήδη καταγγείλει!) αυτονομείται και ενεργεί εναντίον πολιτών παρά την αντίθετη εντολή –πιθανόν και εν αγνοία– της προϊσταμένης αρχής.

Εξ αυτού και μόνο του συλλογισμού αιτιολογείται η σπουδή του προϊσταμένου υπουργού Προστασίας (του Πολίτη) να επισκεφτεί στη ΓΑΔΑ (Πη-ΓΑΔΑ λέγαμε τα μπουντρούμια στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας, τότε…) τους επτά (κρατούμενους;) αστυνομικούς αποδίδοντας στην κίνησή του «αποκλειστικά ανθρώπινο και συμβολικό χαρακτήρα». Είναι η επενδυμένη με βελούδο σκυτάλη από τα χέρια του πατέρα Μητσοτάκη, όταν είχε πει, απευθυνόμενος σε αστυνομικούς, το πομπώδες: «Εσείς είστε το κράτος!». Μόνος συμβολισμός, τραγικός, ότι το το φονικό έγινε μεταξύ της λεωφόρου Ειρήνης και της οδού Ελπίδος!..