Το φονικό στο Πέραμα

Με κοινό νου, απλή λογική, χωρίς ηθικές παραμέτρους και άλλα σχετικά: δεν μπαίνουνε στην ίδια ζυγαριά, δεν χωράνε στο ίδιο σακί, η κλοπή ενός αυτοκινήτου και η ζωή ενός ανθρώπου. Τα «μπράβο» που πήραν οι θύτες αστυνομικοί –ανάμεσα στους «δότες» και ένας υπουργός–, προτού μάλιστα γνωστοποιηθεί το όλον της υποθέσεως, πώς ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε και πώς κατέληξε, δεν αρμόζουν σε κοινωνίες ευνομούμενες, προσιδιάζουν σε πολιτεύματα ανελεύθερα και μισητά που προσβάλλουν το ανθρώπινο είδος και οι κοινωνίες έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να τα εξαλείψουν, αλλιώς θα εξελιχθούν σε κοινωνίες μίσους και αλληλοεξόντωσης.

Οποιος δεν τα βλέπει αυτά και δεν τα καταλαβαίνει, συνεργεί σε ένα ζοφερό αύριο, όπου η ζωή ενός άοπλου –παραβάτη, κλέφτη αυτοκινήτων ή… ποδηλάτων– θα είναι στη διάθεση παντός οπλισμένου «τρελού του λουναπάρκ» που «χάριν παιδιάς» θα πυροβολεί ζωντανούς στόχους για να κερδίσει ένα «λούτρινο αρκουδάκι», επικαλούμενος «νόμιμη άμυνα», αλλά σε ανύπαρκτη επίθεση.

Ή μήπως δεν έγινε έτσι με το φονικό στο Πέραμα; Ηταν «νόμιμη άμυνα» –και μάλιστα εις διπλούν: αυτοί που πυροβόλησαν ήταν και φρουροί του νόμου– σε, αποδεδειγμένα, ανύπαρκτη επίθεση. Για καταδίωξη κλεμμένου αυτοκινήτου επρόκειτο, το οποίο, επιπλέον, χτυπήθηκε όταν πια είχε ακινητοποιηθεί. Ετσι αφαιρέθηκε μια ζωή, κινδυνεύει και μία δεύτερη. Που θα μπορούσε να ήταν και ζωές ή και άλλοι τραυματισμοί. Διάβασα ότι σε έντεκα δευτερόλεπτα πέσανε τριάντα οχτώ σφαίρες, κάποιες και διέφυγαν του στόχου, σε κατοικημένη περιοχή, με ανθρώπους στα μπαλκόνια.

Αν μείνει έτσι το φονικό στο Πέραμα –αυτό το φονικό– και ακολουθήσει την «πεπατημένη» των έως τώρα ΕΔΕ εις βάρος αστυνομικών (μακράν πρώτη στην κατηγορία «συρταρωμένων» ΕΔΕ), τότε θα είναι μια «εικόνα» που θα μας έρχεται από αυτό το ζοφερό μέλλον, με τον «τρελό του λουναπάρκ» και το «λούτρινο αρκουδάκι»!