Οταν το τίποτα γίνεται κάτι

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρωπαϊκή Ενωση∙ για να παραφράσουμε την πρώτη φράση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» των Μαρξ-Ενγκελς∙ για την ακρίβεια, δεν πλανιέται απλώς σαν φόβος που επέρχεται, έχει εισχωρήσει για τα καλά στο ευρωπαϊκό σώμα, το έχει προσβάλει σαν αρρώστια, κάποιες φορές με εκλογικά ποσοστά επιδημίας. Το φάντασμα αυτό είναι το τίποτα που πάει να γίνει κάτι. Το χάος (που κάποιοι με τις πολιτικές τους το προκάλεσαν), που πάει να γίνει νέα τάξη∙ τόσο νέα, όσο και όλα τα ανάλογα φαντάσματα του εγγύς και του απώτερου παρελθόντος, που εν ονόματι μιας νέας τάξης, από το χάος παρήγαγαν δευτερογενές χάος, τρισχειρότερο.

Τα νέα αυτή τη φορά μάς έρχονται από τη Δανία (δεν καταφεύγω σε γνωστά αμλετικά διλήμματα, γιατί πιστεύω πως η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από σαιξπηρική τραγωδία), όπου, στις εκλογές της Πέμπτης, ένα κόμμα τού τίποτα κατάφερε να γίνει κάτι: το Κόμμα του Δανικού Λαού (FD) πήρε τη δεύτερη θέση (21,1%, άνοδος 8,8% από εκλογές 2011), υπερισχύοντας ολόκληρου του λεγόμενου «δεξιού μπλοκ», ενώ το πρώτο, οι Σοσιαλδημοκράτες (26,3%) θεωρούνται οι «χαμένοι νικητές» («Εφ.Συν.» Σαββατοκύριακου).

Με γνωστά στερεότυπα συγγενών προς αυτό ευρωπαϊκών κομμάτων: ευρωσκεπτικισμός, αντιμεταναστευσισμός, λαϊκισμός και λοιπά παρεμφερή το FD είναι τώρα στη Δανία ρυθμιστής πολιτικών εξελίξεων, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για Δανία, Ευρωπαϊκή Ενωση και Ευρώπη γενικά. Εκείνο που πάντως διακρίνεται από πρώτη ματιά και αποτυπώνεται (στρεβλά νομίζω, αλλά αποτυπώνεται) στα ρεύματα τύπου FD, από τον ευρωπαϊκό Βορρά μέχρι τον Νότο, είναι ότι κάτι ανησυχεί έντονα όλο και περισσότερους Ευρωπαίους, ξεκινώντας από τους πιο «φιλήσυχους» (που έτσι και φοβηθούν, ζήτω που καήκαμε!), και σ’ αυτό το «κάτι» (κάτι ξέρουμε κι εμείς…) το ευρωπαϊκό κέντρο (Βρυξέλλες-Βερολίνο- άντε και λίγο Παρίσι) δεν έχει βάλει απλώς δάχτυλο, έχει χώσει χερούκλα!