Ενας διάχυτος εκνευρισμός

Δεν θα έλεγα και κάτι καινούργιο, αν επισήμαινα αυτόν τον διάχυτο εκνευρισμό που έχει απλωθεί παντού, κυρίως εξαιτίας της κορονοϊκής πανδημίας που διαρκεί, μέσα από καραντίνες, εμβολιασμούς, εξακολουθητικά μέτρα προστασίας σε αλληλοδιάδοχες φάσεις εντάσεων και υφέσεων, αυστηρών και ήπιων απαγορεύσεων, μερικών ή ολικών άρσεων, αλλά υπό δοκιμή. Μια γενική ατμόσφαιρα που καλλιεργεί και επιτείνει την ένταση, τη νευρικότητα, την έξαψη, ακόμα και την εχθρότητα, ενώ προκαλεί ποικίλους αρνητισμούς και αμφισβητήσεις ως προς τη «φύση» της πανδημίας και τις μεθόδους αντιμετώπισής της.

Γνωστά όλα αυτά, χιλιοειπωμένα, μέσες-άκρες, ενάμιση χρόνο τώρα, καθώς γίναμε πια όλοι «ειδικοί» και «με άποψη». Αν και εδώ που τα λέμε –να πούμε και του στραβού το δίκιο– ακόμα και οι, χωρίς εισαγωγικά, ειδικοί ούτε αρίστευσαν στο θέμα ούτε και σοφότερους μας έκαναν. Τέλος πάντων, δεν θα πιανόμουν με όλα αυτά –ένας κι εγώ μες στους πολλούς που «γανώνουν» τα μυαλά των αναγνωστών με ακόμα μία «άποψη»–, αν δεν τύχαινα αυτήκοος μάρτυρας ανάρμοστων εκφράσεων (προφανέστατου) εκνευρισμού εχθρικών τάσεων σε μέρος, χρόνο και από πρόσωπα, εντελώς απροσδόκητα.

Κυριακή πρωί, ώρα εξίμισι, λεωφορείο 550 Κηφισιά - Φάληρο. Πολλά χρόνια έχω επιβιβαστεί σ’ αυτή τη διαδρομή, ίδια μέρα και ώρα, καλοκαίρι. Πρώτη φορά είχε τόσο κόσμο (με τις γνωστές απαγορεύσεις: μισά καθίσματα άδεια, με τις σχετικές ενδεικτικές πινακίδες –με τις οποίες, διάβαζα τις προάλλες, κάποιος τα κονόμησε!– και επιβάτες όρθιοι). Πήγα όρθιος από Πινακοθήκη μέχρι Φιξ.

Αντιλήφθηκα ψιλοτσακωμό στα πίσω καθίσματα: Hλικιωμένη (καθήμενη) έσυρε να κλείσει το παράθυρο, νεαρή (επίσης καθήμενη) αντέδρασε μάλλον απρεπώς, όπως κατάλαβα από τα συμφραζόμενα της δεύτερης ατάκας της ηλικιωμένης: «Δεν ντρέπεσαι! Να πας να γ… εσύ!». «Αμάν!» σκέφτηκα, «Κυριακή ξημερώματα σε λεωφορείο… γυναίκες τέτοιο… χώσιμο!..», κάπου ο συγκυριακός παροξυσμός πάει να περάσει στο… RNA. Ερχεται ο λογαριασμός!..