Τυχαία και συμπτώσεις

Αντιγράφω από προσωπικό ημερολόγιο: «Κυριακή, 30/5/21, απόγευμα. Το πρωί, γυρίζοντας από τη θάλασσα, σκούπισα τη βεράντα, περιποιήθηκα κάποια φυτά, πότισα και είδα έναν θάμνο, που πρέπει να τον έχουμε καμιά εικοσαριά χρόνια, πρώτη φορά ανθισμένο! Λεπτό λευκό λουλουδάκι, ταξιανθία, σχήματος βότρυ(ος) [δεν ξέρω και πώς κλίνεται τώρα η λέξη!], απαλό άρωμα, κάπως θυμίζει νυχτολούλουδο, αλλά χωρίς να σε πνίγει! Κάποτε πετάξαμε ένα. Το καλοκαίρι δεν μας άφηνε να κοιμηθούμε!

»Η επόμενη έκπληξη με περίμενε στην κρεβατοκάμαρα. Αφησα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή να φρεσκαριστεί το δωμάτιο και πάνω στο σεντόνι, στη μέση του κρεβατιού, ήταν ένα λευκό πούπουλο περιστεριού! Το τυχαίο –διάβασα κάπου πρόσφατα– για να πετύχει, πρέπει να το οργανώσεις καλά! [δεν το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί το καταγράφω από μνήμης].

»Εφαγα με τους εγγονούς μου το μεσημέρι στο Ηράκλειο. Επέστρεψα με ταξί, έναν ταξιτζή εκδηλωτικό, που “έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του…” ότι “πέφτει από ψηλά στο κενό και δυο μέτρα προτού σκάσει… ξυπνάει!”. “Φαντάσου να μην ξυπνούσες!” του είπα. Γέλασε. “Δίκιο έχεις!” είπε. Αλληλοσυμπαθηθήκαμε! Μου έκανε και σκόντο: “Δώσε ένα δεκάρικο!”. Εγραφε κάτι παραπάνω το ταξίμετρο, μόνο που όσα ψιλά είχαν απομείνει στην τσέπη μου –αρκετά– τα είχα δώσει σε Βαλκάνιο μουσικό που σολάριζε εξαιρετικά στον Ηλεκτρικό (στον οποίο, τυχαία, αφηρημένος, μπήκα σε λάθος βαγόνι…) το απογειωτικό Βαλς 2 από τη Σουίτα Τζαζ Νο 2 του Σοστακόβιτς.

»Ενώ μετά την επόμενη στάση (ελάχιστοι επιβάτες) άκουσα δεξιά μου υπέροχη φωνή, πολύ χαμηλή, σαν αμανές. Γύρισα με τρόπο: δυο μελαψοί (με μάσκα), ο ένας τραγουδούσε, ο άλλος, εμφανέστατα, απολάμβανε. Σηκώθηκα να κατέβω. “Πολύ ωραία φωνή!” είπα. Χάρηκε. Μου εξήγησε –πάντα χαμηλόφωνα σε σπαστά ελληνικά– ότι τραγουδάει χαμηλά για να μην ενοχλούνται οι επιβάτες. “Από πού είστε;”. “Πακιστάν” απάντησαν συγχρόνως και οι δυο».