Στον Μπάτη για την πρώτη βουτιά

Ξημερώματα Σαββάτου. Βγήκα στη βεράντα. Καλός καιρός, αλλά συννεφιά. Το δελτίο έδινε στο Φάληρο πιθανότητα βροχής 76%! «Δεν χάνω και τίποτα...», σκέφτηκα. Απλώς, στον σάκο για μπάνιο, που είχα ετοιμάσει αποβραδίς, πρόσθεσα και μία ομπρέλα. Πάντα στο πρώτο κολύμπι δίνω χαρακτήρα τελετουργικό. Προσέχω την κάθε λεπτομέρεια, μη μου ξεφύγει τίποτα, σαν να πρόκειται για κάτι σπουδαίο, ανεπανάληπτο.

Ε, κι ας έβρεχε. Αλλωστε, το πρόγραμμα ήταν να περπατήσω στην παραλία κανα δίωρο: Τροκαντερό – Αγιο Κοσμά με επιστροφή. Με την επιστροφή να κάνω τη βουτιά μου στον Μπάτη, το πολύ δέκα λεπτά –λόγω πρώτου μπάνιου και ηλικίας δυο εμβολίων, μην πάθουμε και καμιά εμβολή– και με το μάτι στην ακτή, από τότε που μου κλέψανε το σάκο· ευτυχώς, οι καλοί άνθρωποι, δεν χρειάστηκαν παντελόνι και παπούτσια.

Βγήκα στις εξήμισι. Ρισκάρισα. Μάιος είναι, με τις παλαβομάρες του, μέχρι την ώρα της βουτιάς μπορεί να είχε βγάλει λιακάδα. Η αισιοδοξία δεν βλάπτει· η πολλή είναι το πρόβλημα. Πήρα το 550 – Κηφισιά-Φάληρο. Σε λεωφορείο είχα να μπω από τον Νοέμβριο. Είχε κόσμο, οι πιο πολλοί κατέβηκαν στις ενδιάμεσες στάσεις, το μεγάφωνο συνεχώς υπενθύμιζε τις μάσκες, όλοι φορούσαν. Στο τέρμα, όπως διαπίστωσα, ήμουν ο μόνος... ανέμελος, με σάκο και... πέρα βρέχει.

Περπάτησα στην παραλία μετά από πέρσι το καλοκαίρι. Οι ψαράδες με τα καλάμια τους στη θέση τους, στα βράχια του κυματοθραύστη της προκυμαίας. Οι γάτες, ομοίως. Ο γνωστός κύριος με την επίκυψη να ψάχνει στα βότσαλα μπροστά στον «Φλοίσβο». Ελάχιστοι οι λουόμενοι, αλλά ήταν μόλις περασμένες εφτά. [Μετά, όπως είδα στις ειδήσεις, έγινε της κακομοίρας· λειτούργησε, φαίνεται, η «βαλβίδα αποσυμπίεσης»!].

Επέστρεψα με... λιακάδα και βούτηξα σε γαλήνια σμαραγδένια νερά του Μπάτη, τόσο προκλητικά, που αν δεν ήταν το πρώτο μου μπάνιο, ακόμα θα κολυμπούσα!