Μικρομεσαία η Μεγαλοβδομάδα

Παλιά, έως πολύ παλιά, ακόμα και από τα αρχαία χρόνια, όταν σχεδίαζαν οι άνθρωποι κάτι, λέγανε: «Πρώτα ο Θεός…» (ή ο Δίας), «Αν θέλει ο Θεός…» (ή ο Δίας) και άλλα παρεμφερή. Τώρα λέμε: «Πρώτα ο Covid…» και «Αν επιτρέψει το επιδημικό φορτίο…». Ετσι, λέγοντας και κλαίγοντας, φτάσαμε στου Λαζάρου αύριο, ας πούμε την ανάσταση, γιατί δεν έχει ακριβώς προσδιοριστεί η ώρα που θα αναστηθεί, υπολογίζεται μεταξύ 5.17 και 6.13 μ.μ. Στων Βαΐων την Κυριακή μεθαύριο, αλλά ανά 3,70 με 4,40 μ. απόσταση κάθε πιστός και με μάσκα στην υποδοχή του Κυρίου.

Οπότε, από Δευτέρα, με το καλό, μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα των παθών και των λοιμωξιολόγων. Η οποία, βάσει των έως τώρα επιδημιολογικών δεδομένων –συμφωνιών, προσθαφαιρέσεων, παζαρεμάτων, επιδοτήσεων, Ιεράς Συνόδου, Αρχιεπισκοπής, επικοινωνιακών διαχειρίσεων κ.λπ.– από Μεγάλη τείνει προς Μικρομεσαία. Με αυστηρό ωρολόγιο πρόγραμμα πυθμένος (όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά) ενάρξεως λειτουργιών. Ωστε μετά βίας (και μετά από –άπαγε της βλασφημίας!– χοντρό αλισβερίσι) διεσώθη το «Δεύτε λάβετε φως» της Αναστάσεως από το να εκφωνηθεί ντάλα μεσημέρι, οπότε θα πήγαιναν στον βρόντο και τα βεγγαλικά.

Τώρα, θα μου πεις, είναι σωστό τέτοιες άγιες και άγριες μέρες που περνάμε να το γυρίζεις στο καλαμπούρι; Δεν είναι προσβολή και ιεροσυλία; Δε βαριέστε. Εδώ ολόκληρος Σολωμός παροτρύνει: «Ακολούθησε σταθερά τούτο· Ανάμεσα στα τρομερά ή λυπηρά πράγματα, σφιχτά δεμένα, μία απλούστατη μικρή κοντυλιά τερπνή (ή αντίστροφα), καθώς η εικόνα του μικρού χλωρού βάτου εις τους άπειρους άμμους της Αφρικής».

Αλλωστε, το βραδάκι της Τετάρτης, που έγραφα αυτά τα μεγαλο-μικρο-μεσαία για το επικείμενο Πάσχα και την προσδοκώμενη Ανάσταση, είχα μόλις ακούσει το διάγγελμα του πρωθυπουργού και, όσο να πεις, ήμουν κάπως επηρεασμένος από την παιγνιώδη διάθεσή του! Γίνεται συμπαθής τελικά, όταν δεν καταλαβαίνει…