Μια ευχή των «κορονοϊκών»

Λίγο ακόμα και θα μου ξέφευγε: «των… παρανοϊκών», με τον τρόπο που οι σουρεαλιστές ονόμαζαν «αυτόματη γραφή» ή «γραφή του υποσυνείδητου». Γιατί, όσα «παρανοϊκά» περνάμε –περνάει η ανθρωπότητα– δεύτερο χρόνο τώρα, κάπου είναι και σουρεαλιστικά, ενώ είναι βέβαιο ότι καταγράφονται στο υποσυνείδητο και θα αφήσουν αποτυπώματα, πρώτα στη γλώσσα, κύρια πύλη εισόδου - εξόδου προς και από το υποσυνείδητο, μετά σε συμπεριφορές και συνήθειες, πύλες δευτερεύουσες· ίσως… κερκόπορτες.

Τέλος πάντων, γράφω αυτά τα κουλτουριάρικα σήμερα, με αφορμή ευχή που μου έδωσε χθες γνωστός μου «συνοδοιπόρος» του Υμηττού –τον συναντάω, συνήθως, στην επιστροφή– από τους γνωστούς της «καλημέρας», με οικειότητα μεν, αλλά τίποτ’ άλλο ιδιαίτερο. Χθες –όχι τυχαία, όπως αποδείχτηκε– ήθελε και κάτι άλλο. Πιάστηκε από το δικό μου συμπλήρωμα στη συνηθισμένη «καλημέρα» μας, «Πώς τα πάμε;», είναι και άνθρωπος καταδεχτικός, πρόσχαρος· απ’ αυτούς που τους λέμε κοινωνικούς.

«Καλά!» απάντησε και συνέχισε: «Τι έγινε με το εμβόλιο; Το κάναμε;» «Και τα δυο» αποκρίθηκα. «Εγώ έκανα χθες το πρώτο!» «Ολα καλά;» «Πολύ καλά!» «Φάιζερ;» «Φάιζερ». «Ε, να ευχηθούμε ό,τι το καλύτερο!» είπα. «Ναι… Αντε και καλή ανοσία!» πρόσθεσε γελώντας (πίσω από τη μάσκα· ομολογώ ότι στον Υμηττό βάζω τη μάσκα στην τσέπη, όπως και οι περισσότεροι περιπατητές). Κοντοστάθηκα. «Καλή ανοσία!» σκέφτηκα. «Ωραίο!» Δεν νομίζω να υπάρχει ευχή πιο κατάλληλη αυτές τις δύσκολες ώρες!

Είναι όντως ευχή με αποτύπωμα, εξειδικευμένη, προσαρμοσμένη στην περίσταση, την κατάλληλη στιγμή· μια ευχή επί τούτω, ad hoc, σαν κοστούμι ραμμένο από ράφτη «στα μέτρα σου», μόνο «για σένα». Επιπλέον μια ευχή, για την υγεία «σου», την υγεία «μας», πρωθύστερη. Οχι όπως… παλιά, που όταν ανάρρωνες σου εύχονταν «περαστικά» και «σιδερένιος», κατόπιν. Το «καλή ανοσία» είναι μια ευχή μες στην ευχή, μεταβατική. Ευχή, κυριολεκτικά… κορόνα/γράμματα. Ευχή από… άλλη γλώσσα!