Βράζει και χύνεται

«Τι γίνεται;», ρώτησα προχθές από το τηλέφωνο φίλη, με την οποία είχαμε να επικοινωνήσουμε καιρό. «Τι θες να γίνεται; Βράζει και χύνεται!», απάντησε. Απάντηση που είχα να ακούσω από παιδί, έως τώρα παιγνιώδης, με ομοιοκαταληξία και τα συναφή του αστείου. Μόνο που τώρα δεν σηκώνει και πολλά αστεία και η απάντηση της φίλης ήταν επαρκώς θυμωμένη, με όλο το περί τον κορονοϊό αλαλούμ, τα μέτρα και τα ημίμετρα, που μας έχουν κάνει όλους και παραμιλάμε ένα χρόνο τώρα και κάτι μέρες.

Σαν το γιοφύρι της Αρτας πάνε κι έρχονται τα μέτρα: Σαράντα πέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες ολημερίς τα χτίζουνε, το βράδυ τα γκρεμίζουν… Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι… [όχι, αυτό είναι από άλλο]. Εβλεπα στα διαδικτυακά ρεπορτάζ από διάφορα σάιτ το Σαββατοκύριακο [αφού την Παρασκευή το βράδυ τα είχανε τσουγκρίσει ο Γεωργιάδης με τους λοιμωξιολόγους] ότι «οι πλέον δημοφιλείς προορισμοί» [όπως παλιά διαβάζαμε, τέτοιες μέρες, για «δημοφιλείς προορισμούς του Πάσχα»: Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, όχι Βουδαπέστη, ναι Βιέννη, άντε και Αγιοι Τόποι και καμιά πυραμίδα του Χέοπα…] το Σαββατοκύριακο, για τους νέους, ήταν: Στην Αθήνα: Εξάρχεια και Αγία Ειρήνη στο κέντρο, Γλυφάδα και Περιστέρι στα πέριξ. Και στη Θεσσαλονίκη: Παραλιακή και Καρόλου Ντηλ και Μητροπόλεως.

«Να περπατάς!», συνιστούσα, πριν από λίγες μέρες, σε συμμαθητή μου από το Γυμνάσιο, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης από φοιτητής, που τώρα με τα κορονοϊκά κόβει βόλτες στη βεράντα. «Και πού να περπατάω;», ρώτησε. «Τι πού ρε… (είπα και τη συνέχεια, που τη λογοκρίνει το φέισμπουκ); Εχετε την καλύτερη παραλία στην Ελλάδα και μου λες πού;». «Ναι! Για πήγαινε;.. Εκεί ή σκύλος θα σε γαβγίσει ή ποδήλατο θα σε χτυπήσει!».

Λέμε και καμιά σαχλαμάρα by the way με take away… Αλλιώς δεν καταπίνεται παιδιά!