Ο φίλος μου ο Στάθης

Αντιγραφή από προσωπικό ημερολόγιο: «Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2020, 5:55 πμ. Πρώτες γουλιές του καφέ στη μικρή αυλή με θέα μέρος του χωριού· αναμμένα ακόμα τα φώτα. Γλυκό ξημέρωμα. Δροσιά, φρεσκάδα και ησυχία, όχι από τις ξερές ησυχίες που σε απωθούν. Καμάρωσα την ορτανσία της γυναίκας μου· περισσότερα τα άνθη από τα φύλλα! Δώρο στη γυναίκα μου από τον Στάθη· ο πιο δικός μου άνθρωπος στο χωριό. Τον κληρονόμησα από τον Αντώνη (Ταβάνη). Ηταν κολλητοί.

»Τη χρονιά που πέθανε ο Αντώνης, το ’06, έφτιαξαν παρέα, δημοτική παράταξη, μήπως και χτυπούσαν ένα “μούτρο” δήμαρχο. Ο Αντώνης πέθανε... υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Μάλιστα η παράταξη, τιμής ένεκεν, δεν απέσυρε το όνομά του από το ψηφοδέλτιο· πήρε και κάποιους σταυρούς! [Μουσική Βούλγαρου συνθέτη στο Τρίτο. Πέτκο Στάινοφ, αν άκουσα καλά· αντρική χορωδία σε μπαλάντα για ένα ποτάμι.

»Δημοτικός σύμβουλος σήμερα στον Δήμο Νοτίου Πηλίου, με την παράταξη του ΚΚΕ, ο Στάθης (Χαρανάς). Ελαιοχρωματιστής/κηπουρός (έζησε και εργάστηκε καμιά δεκαπενταριά χρόνια στην Αθήνα, στο Περιστέρι). Πατέρας δυο θυγατέρων, παππούς με τέσσερα εγγόνια, νεότερός μου.

»Ο πανταχού παρών, ο μέσα-έξω, ο αεικίνητος στο χωριό. Ανιδιοτελής, ό,τι και αν του ζητήσεις· από εξυπηρέτηση, εργαλείο, συμβουλή... Κυρίως (εκεί του δίνω τα ρέστα!) είναι η ζωντανή παράδοση του Λαύκου (και των γύρω περιοχών): Ιστορία, λαογραφία, ήθη κι έθιμα, πρόσωπα, μνημεία (εκκλησιές και μοναστήρια). Εκ των ιδρυτών, στη μεταπολίτευση του Πολιτιστικού Συλλόγου “Δράση” του Λαύκου. Υπεύθυνος του Λαογραφικού Μουσείου και της Βιβλιοθήκης του χωριό, που ακόμα συστεγάζονται, στριμωγμένα, σε ελάχιστο, δημοτικό χώρο για πάμπολλα εκθέματα και βιβλία.

»Κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, μου... εμπιστεύεται: “Δεν πάει άλλο! Δεν έχω πια δυνάμεις... Από τον Οκτώβριο λέω πια να τα παρατήσω. Ολα!” Και συνεχίζει. Απτόητος. Ο Φίλος μου ο Στάθης...».