Καλοκαιράκι με πεπόνι και καρπούζι

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μανάβικο. Ξέρω και την τέχνη! Τη θυμήθηκα στη λαϊκή, όταν έδειχνα στον μανάβη: «Οχι αυτό, το διπλανό, αποκάτω...» ποιο πεπόνι ήθελα. Αρεσε πολύ στον πατέρα το πεπόνι· του άρεσε να το τρώει (να το γουβώνει...) με κουτάλι. Ημουν του καρπουζιού. Τελευταία, μ’ αρέσει το πεπόνι, και για λόγους πρακτικούς: σαφώς μικρότερο από το καρπούζι, κουβαλιέται ευκολότερα, πιάνει λιγότερο χώρο στο ψυγείο, στη σακούλα των σκουπιδιών και στη... μασχάλη (αντίθετα με τα καρπούζια που δυο δεν χωράνε σε μια μασχάλη, δυο μικρά πεπόνια χωράνε), κόβεται και τεμαχίζεται ανετότερα.

Το κυριότερο, το πεπόνι, όσο άγλυκο και αν είναι, «κολοκύθι», δεν πετιέται· τρώγεται, δροσερό όπως είναι από το ψυγείο, ακόμα και με λίγη ζάχαρη, συνδυάζεται δε περίφημα με γαλακτοκομικά, ιδίως γιαούρτι και τυρί φέτα· γίνεται τροφή, κάτι που δεν συμβαίνει με το καρπούζι· από το οποίο, αν κάνεις το λάθος και φας πολύ το βράδυ, όχι μόνο δεν χορταίνεις, αλλά διανυκτερεύεις στην τουαλέτα. Το καρπούζι, αν βγει «μάπα», καν δεν το αγγίζεις· το πετάς όπως το αγόρασες· ολόκληρο.

Ως προς τον χαρακτήρα τώρα, το πεπόνι συγκρινόμενο με το καρπούζι έχει ισχυρότερο χαρακτήρα και εντονότερη προσωπικότητα, το άρωμά του διαχέεται και επιβάλλεται, ενώ το καρπούζι, άκοπο είναι άοσμο· ως επίγευση, το άρωμα ενός καλού πεπονιού μένει στο στόμα πολύ περισσότερο από όσο το πιο καλό καρπούζι.

Τι δεν έχει το πεπόνι, που το καρπούζι το έχει περίσσιο; Την αλητεία του καλοκαιριού! Βουτάς τη μούρη σε μια κρύα φέτα καρπούζι το καλοκαίρι και στέλνεις στο διάολο αριστοκρατία και καλούς τρόπους· ευχαριστιέσαι πασάλειμμα, ξυπολυσιά και λαϊκάντζα. Το πεπόνι είναι πολύ... σικάτο· τρώγεται με πιρούνι και μαχαίρι· εξ ου και... όποιος έχει το πεπόνι, έχει και το μαχαίρι...