Και οι πρώτες σειρήνες ασθενοφόρου…

Τα είδα χθες, πρωί πρωί, λίγο μετά τις έξι, σαν βγήκα στον πηγαιμό για τη δική μου Ιθάκη του Υμηττού, και τα καμάρωσα, φρέσκα φρέσκα και δροσερά, ορισμένα και ολοκαίνουργια, να στέκονται περήφανα πατώντας στις φρεσκοπλυμένες τσιμεντόπλακες, κάτω από δέντρα ή τέντες, τα πρώτα τραπεζοκαρεκλάκια μετά από τότε…

Οταν ο κόσμος βουβάθηκε ξαφνικά και κλείστηκε στα σπίτια, με την αχαρακτήριστη τηλεόραση (κρατική και ιδιωτική) και τα ανεπίτρεπτα τιμολόγια της (μόνης άλλης κοινωνικής επαφής) κινητής τηλεφωνίας. Δυστυχώς, σ’ αυτό τον τόπο δεν λογαριαζόμαστε ποτέ: τι χρωστάμε, τι μας χρωστάνε… Στο τέλος πάντα ξεχνάμε, και τον άγιο και τον ρουφιάνο.

Είδα, που λες, τα πρώτα τραπεζοκαρεκλάκια, και ευχήθηκα να μείνουν εκεί και να μην ξανάρθουν οι μέρες που θα τα ξαναφυλακίσουν (κι εμάς μαζί μ’ αυτά). Ευχήθηκα ακόμα, η προχθεσινή Κυριακή, 24 Μαΐου 2020, να ήταν και η τελευταία Κυριακή της ορθοστασίας, όπου και εψάλησαν οι ακάθιστοι ύμνοι, όλον αυτό τον καιρό της κοινωνικής δοκιμασίας, στα υψηλής παραμυθίας στέκια των ορθίων, τα άλλως λεγόμενα και ορθάδικα, στις, καθ’ όλα νόμιμες, παρέες των ευαρίθμων του μονοψήφιου αριθμού. Ελάχιστη απόδειξη πως η τάξη, άμα είσαι εντάξει, νικάει ακόμα και τον πιο παράλογο νόμο.

Σ’ αυτές τις μικρές (ουκ εν τω πολλώ το ευ) συντροφιές των ανωνύμων είπα να αφιερώσω το σημερινό σημείωμα, που διακριτικά και υπεύθυνα, με επίγνωση των συνθηκών, διατήρησαν τους διάσπαρτους μικρούς πυρήνες, του λίγου χρόνου και της πολλής μέθεξης, μιας συντροφικότητας, που φοβάται μεν και σέβεται, αλλά δεν… φοβερίζεται…

Επιστρέφοντας πια άκουσα και την πρώτη σειρήνα ασθενοφόρου. Η πόλη ξαναζεί, σκέφτηκα, έστω κι έτσι!

Στους: Λουκά, Μαρία, Γιώργο, Κώστα, άλλη Μαρία, Γιάννη, άλλο Κώστα, Αλίκη, Μιχάλη, Τάκη… Ονόματα στην τύχη, καθόλου τυχαία. Παγκράτι, Κυψέλη, Κουκάκι… Παρόντες.