Σκέψεις επί του χιονισμένου Υμηττού

Αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο: «… Και μετά πήρα τον ανήφορο –καλά ντυμένος– για τον Υμηττό, που από το πρωί τον είχα δει από τη βεράντα χιονισμένο στην κορφή! Θα έφτανα –και άνετα μάλιστα μετά από μια νύχτα προς ξενύχτι…– μέχρι Μοναστήρι. Αλλά πρώτον, ήθελα να ’μαι σε φιλικό σπίτι που ήμουν καλεσμένος για ψαρόσουπα, στην ώρα μου, που ήμουν, και δεύτερον ήταν τέτοιο το κομβόι προς και από τα χιόνια στον Υμηττό, που έπαθα την πλάκα μου. Λες και όλοι οι Αθηναίοι, συν γυναιξί και τέκνοις, είχαν ξεχυθεί να προλάβουν να πιάσουν το χιόνι, προτού λιώσει και γίνει κι αυτό, όπως και τα προηγούμενα, ανάμνηση, γεγονότος όχι και πολύ συνηθισμένου για την Αθήνα· γι’ αυτό, υπέθεσα, και όλος αυτός ο κόσμος· για να χαρεί αυτό το σχετικά σπάνιο για την Αθήνα θέαμα. Σήμερα που η χαρά για τη φύση εκδηλώνεται, όπως και τόσες άλλες χαρές, επί των… τροχών. Οπως και τα παλιότερα χρόνια, ακόμα και τα αρχαία, εκδηλωνόταν… εφ’ αμάξης και λεγόντουσαν τα… εξ αμάξης! Μην κοροϊδευόμαστε· ο τροχός είναι η δεσπόζουσα ανακάλυψη του ανθρώπου, που με τον καιρό έγινε… δεσποτική, κυρίαρχη, έφτασε ακόμα και να καθορίζει συμπεριφορές, αλλά και τύχες ανθρώπων. Οι παλιοί Κένταυροι ήταν πρόσωπα της μυθολογίας και σοφοί. Οι σύγχρονοι κένταυροι (από τη μέση και πάνω άνθρωπος και από τη μέση και κάτω ρόδες…) είναι πρόσωπα της μυθικής τεχνολογίας, και από σοφία, έχω τις αμφιβολίες μου. Ηταν ίσως η πρώτη φορά που ανηφορίζοντας στον Υμηττό ένιωσα φόβο: “Λες να μη με πάρουν χαμπάρι στη στροφή;”, αναρωτιόμουν. Το βουνό είχε καταληφθεί. Στην επιστροφή, πήρα μονοπάτι…». Πολλές, θερμές ευχές για καλή χρονιά με υγεία και τύχη…

ΥΓ. Με βροχή αποχαιρέτησε η Αθήνα τον Θάνο Μικρούτσικο!