Εχω υποστεί το μαρτύριο του γδυσίματος

Ειλικρινά, το είχα ξεχάσει. Τα απωθεί κάτι τέτοια το συνειδητό στα μεγάλα βάθη του υποσυνείδητου. Το θυμήθηκα τώρα. Και όχι αμέσως. Τη Δευτέρα, μετά την Παρασκευή που οι μπάτσοι (και πώς αλλιώς να ονομάσεις τοιούτου είδους καθάρματα· όχι πάντως αστυνομικούς ή όργανα τάξεως!) γδύσανε τον νεαρό στα Εξάρχεια. Κι ας μην είδε τίποτα ο Χρυσοχοΐδης! Οταν θα δει, να σκεφτεί τώρα, μήπως τότε θα είναι αργά.

Θυμήθηκα λοιπόν, με την ευκαιρία, και το δικό μου γδύσιμο. Που ήταν και ξεβράκωμα· όπως με γέννησε η μάνα μου. Ηταν τη βραδιά που με συνέλαβαν, πίσω από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, στη Δεινοκράτους, δύο μπάτσοι με πολιτικά, και με οδήγησαν, δερόμενο (μου έμεινε από τότε μια ρήξη τυμπάνου στο αριστερό αυτί· πονάει και βουλώνει πότε πότε) μέχρι το ΚΔ΄ Αστυνομικό Τμήμα, στη Μιχαλακοπούλου, πίσω και απέναντι από το Νοσοκομείο Αλεξάνδρα.

Με κατέβασαν τέσσερις-πέντε στο υπόγειο. Με ξεβράκωσαν. Με κλείσανε ολόγυμνο στο κρατητήριο. Και κάθε τόσο, ένας απ’ όλους, κάθε φορά και άλλος, άνοιγε το παραθυράκι, μου έλεγε δυο βρομόλογα που μαρτυρούσαν το «αντριλίκι» του (όλα τα πιστεύω, κ. Χρυσοχοΐδη, όλα όσα δείχνονται ή λέγονται ότι διέπραξαν οι μπάτσοι σε βάρος του νεαρού, κι ας βγει όποια ΕΔΕ να πει ό,τι της γουστάρει. Δεν τα κάνετε καλά! Θα τα βρείτε μπροστά σας!). Μετά, όλοι μαζί, εν χορώ –εγώ μέσα τσίτσιδος κι αυτοί έξω… αντρακλάδες με όρχεις!– ανταλλάσσανε σεξουαλικές προτιμήσεις, καθένας με την… τάση του, πώς θα με… πηδήξουν!

Συνάντησα τον επικεφαλής αξιωματικό λίγο μετά τη μεταπολίτευση σε τρόλεϊ. Πλησίασα με τρόπο, μόλις τον αναγνώρισα. Με αντιλήφθηκε το απόβρασμα και πετάχτηκε σαν σφαίρα στην επόμενη στάση. Πετάχτηκα κι εγώ. Λες κι άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Μωρία η ατιμωρησία…